Сухая гніль каранёў

Сухая гніль каранёў^[1], ці Гніль сардэчка^[1] — захворванне буракоў, выкліканае недахопам (англ.) (бел. бору ў глебе^[1].

Апісанне правіць

Захворванне зніжае колькасць цукру ў каранях да 50 %. Часцей праяўляецца ў другой палове лета. Спачатку завядаюць і адміраюць маладыя лісцікі цэнтральнай разеткі, у сухое надвор’е яны засыхаюць і чарнеюць, у вільготнае гніюць. Старое лісце пакрываецца бурымі плямамі і адмірае^[1]. На пукатасцях каранёвай шыйкі развіваецца сухая гніль. Паверхневыя тканкі кораня трэскаюцца і разбураююцца. Хвароба ўскладняецца развіццём у месцах пашкоджання грыбоў родаў фома (Phoma) і фузарыум (Fusarium). Інфекцыя захоўваецца ў глебе. Трапляючы ў кагаты, хворыя карані распаўсюджваюць кагатную гніль^[1].

Зноскі

↑ ^а ^б ^в ^г ^д Шуканаў А. С. Гнілі буракоў // Энцыклапедыя прыроды Беларусі. У 5-і т. Т. 2. Гатня — Катынь / Рэдкал. І. П. Шамякін (гал. рэд.) і інш. — Мн.: БелСЭ імя Петруся Броўкі, 1983. — 522 с. — 10 000 экз.

Літаратура правіць

Шуканаў А. С. Гнілі буракоў // Энцыклапедыя прыроды Беларусі. У 5-і т. Т. 2. Гатня — Катынь / Рэдкал. І. П. Шамякін (гал. рэд.) і інш. — Мн.: БелСЭ імя Петруся Броўкі, 1983. — 522 с. — 10 000 экз.

[ЭПБ-1] а ^б ^в ^г ^д Шуканаў А. С. Гнілі буракоў // Энцыклапедыя прыроды Беларусі. У 5-і т. Т. 2. Гатня — Катынь / Рэдкал. І. П. Шамякін (гал. рэд.) і інш. — Мн.: БелСЭ імя Петруся Броўкі, 1983. — 522 с. — 10 000 экз.

[1]