Клеа дэ Мерод
Клеа дэ Мерод (фр.: Cléo de Mérode; Клеапатра-Дыяна дэ Мерод) — французская балерына перыяду Прыгожай эпохі. Лічылася іконай прыгажосці. Дзякуючы фатографам Надару і Леапольду-Эмілю Ройтлінгеру яе фатаграфіі былі неверагодна вядомыя.
| Клеа дэ Мерод | |
|---|---|
| фр.: Cléo de Mérode | |
 | |
| Дата нараджэння | 27 верасня 1875[1][2][…] |
| Месца нараджэння | |
| Дата смерці | 17 кастрычніка 1966[1][2][…] (91 год) |
| Месца смерці | |
| Месца пахавання | |
| Грамадзянства | |
| Бацька | Carl von Merode[d] |
| Прафесія | балерына, натуршчыца, muse |
| Гады актыўнасці | з 1886 |
| IMDb | ID 11766447 |
| Подпіс |
 |
 Медыяфайлы на Вікісховішчы | |
.svg){kind=small}
Біяграфія
правіцьРаннія гады
правіцьКлеа дэ Мерод нарадзілася ў Парыжы, Францыя, 27 верасня 1875 года. Яна была пазашлюбнай дачкой венскай баранэсы Вінцэнтыі Марыі Кесіліі Катарыны дэ Мерод (1850—1899). Дзядзькам Клеа быў пейзажыст Карл фон Мерод. Яе бацька быў аўстрыйскім суддзёй і юрыстам па імені Тэадор Крыстанас. Бацькі дзяўчынкі не размаўлялі, таму з бацькам яна пазнаёмілася толькі ў маладосці.
Ва ўзросце васьмі гадоў яе адправілі вучыцца балету ў сясцёр Сен-Венсан-дэ-Поль. У адзінаццаць гадоў яна дэбютавала ў Парыжскай оперы. Клеа дэ Мерод стала вядомая сваёй прыгажосцю нават больш, чым сваімі танцамі. Яе выявы пачалі з’яўляцца на такіх рэчах, як паштоўкі і ігральныя карты.
У 16 гадоў яна дэбютавала са сваёй фірмовай прычоскай шыньёнён, якая хутка стала папулярнай. У той жа час прычоска, якая закрывае вушы, выклікала распаўсюджванне чутак, што дэ Клео не мае аднаго або абодвух вушэй.
Пачатак кар’еры
правіцьУвосень 1895 года з’явіліся чуткі, што балерына была палюбоўніцай караля Леапольда II. Прэса іх называла «Клеапольдам». Паколькі ў караля было двое дзяцей ад прастытуткі, рэпутацыя дэ Мерод пацярпела, і яе назвалі куртызанкай. Спрабуючы ўладзіць чуткі, маці балерыны напісала ліст да рэдактара Le Figaro, які быў апублікаваны, а затым высмеяны з-за дрэннай арфаграфіі.
Вясной 1896 года разгарэўся другі скандал з-за выстаўкі скульптуры «Танцоўшчыца» Аляксандра Фальг'ера ў салоне французскіх мастакоў. Скульптура мела выгляд аголенай дзяўчыны ў натуральную велічыню з белага мармуру. Клеа дэ Мерод сцвярджала, што яна пазіравала толькі для галавы. Скандал суправаджаў яе на працягу ўсёй яе кар’еры. У тым жа годзе яна была абрана «Каралевай прыгажосці».
Нягледзячы на два скандалы, Клеа дэ Мерод стала міжнароднай зоркай і выступала па ўсёй Еўропе і ў Злучаных Штатах Амерыкі. У 1897 годзе яна прыбыла ў Нью-Ёрк, дзе на месяц з’яўлялася ў Koster and Bial’s. Падчас яе знаходжання ў Нью-Ёрку яе пераследвалі рэпарцёры і дзяўчаты, якія прасілі ў яе аўтограф. Выступ дэ Мерод быў вельмі чаканым, але расчаравальным, прэса ўсхваляла яе прыгажосць, але казала, што яна не ўмее танцаваць. Сама ж балерына сказала, што наадварот, яна неверагодна спадабалася амерыканцам.
.png)
Клеа дэ Мерод была ўдастоена першай прэміі на выстаўцы Нью-ёркскага камернага клуба як самая прыгожая жанчына Парыжа. У 1900 годзе яна зрабіла сенсацыю на Сусветнай выстаўцы сваім фальшывым камбаджыйскіх танцам. Яна таксама знялася ў двух фільмах, адзін з якіх быў размаляваны ўручную. Абодва паказалі яе танцы.
У 1906 годзе паведамлялася, што было прададзена 50 000 000 фатаграфій Клеа дэ Мерод, калі адна Берлінская фірма вырабляла 4 000 000 фатаграфій у год. У наступным годзе, часопіс Everybody’s Magaziine параўнаў яе з Дзевай Марыяй.
Завяршэнне кар’еры
правіцьУ 1923 годзе Клеа дэ Мерод беспаспяхова падала ў суд на стваральнікаў фільма «Алея паўлінаў» (1922), сцвярджаючы, што фільм пашкодзіў яе рэпутацыі. Яна запатрабавала кампенсацыі ў памеры 100 000 франкаў.
Падчас Першай сусветнай вайны яна забаўляла танцамі параненых салдат. У 1924 годзе яна завяршыла сваю кар’еру. Па просьбе тэатральнага рэжысёра Анры Варны яна зноў з’явілася на сцэне ў Алькасары ў чэрвені 1934 года ў La revue 1900 разам з танцорам Жоржам Скібыным.
У 1950 годзе балерына падала ў суд на Сімону дэ Бавуар за паклёп, патрабуючы кампенсацыі страт у памеры 5 мільёнаў франкаў. У сваёй кнізе дэ Бавуар апісала яе як блудніцу, што паходзіла з сялян і выкарыстала арыстакратычнае гучанне сцэнічнага імя для самарэкламы. Клеа дэ Мерод выйграла судовы працэс, і ўрывак быў выдалены з кнігі. Аднак дэ Мерод атрымала толькі адзін франк у якасці кампенсацыі, паколькі суддзя ўстанавіў, што Клеа дазволяла распаўсюджваць чуткі на працягу ўсёй сваёй кар’еры дзеля іх рэкламнай каштоўнасці.
У 1955 годзе яна апублікавала сваю аўтабіяграфічную кнігу «Le Ballet de ma vie» («Танец майго жыцця»).
У 1964 годзе дэ Мерод была сфатаграфавана Сесілам Бітанам. Яе фота апублікавалі ў часопісе «Vogua» 15 лютага 1964 года. Затым яна выкладала балет, перш чым сысці на пенсію ў 1965 годзе ва ўзросце 90 гадоў. Яе хобі быў выраб фігурак танцораў, пастухоў і пастушак, якія яна потым прадавала.
Дэ Мерод ніколі не была замужам і не мела дзяцей. У сваёй аўтабіяграфіі «La ballet de ma vie» Клеа дэ Мерод сцвярджала, што ў сваім жыцці была звязана толькі з двума мужчынамі. Яна была заручана з французскім арыстакратам амаль дзесяць гадоў, перш чым ён памёр ад брушнога тыфа ў 1904 годзе. Таксама яна была спадарожніцай іспанскага скульптара і дыпламата Луіса дэ Перына з 1906 па 1919 год. Клео была блізкім сябрам музыканта Рэйнальда Ана, з якім яна пазнаёмілася, калі ёй было семнаццаць. Яна жыла з маці да яе смерці ў 1899 годзе.
Мерод памерла 17 кастрычніка 1966 года ў сваёй парыжскай кватэры на Рю дэ Тэран, 15 гадоў, і была пахавана на могілках Пер-Лашэз у аддзеле 90. Статуя Луіса дэ Перына ўпрыгожвае надмагілле.
Зноскі
- ↑ а б в Anguera J. E. Enciclopedia universal ilustrada europeo-americana — Editorial Espasa, 1905. — Vol. Suplemento 1965 - 1966. — P. 380–381. — ISBN 978-84-239-4500-9
- ↑ а б (Diane-Cléopatre) Cléo de Mérode // FemBio database Праверана 9 кастрычніка 2017.
- ↑ Archives de Paris
Літаратура
правіць- Cléo de Mérode, Le Ballet de ma vie, Paris, Pierre Horay, 1955, 277 p., ill.
- Christian Corvisier, Cléo de Mérode et la photographie, la première icône moderne, Paris, éditions du Patrimoine, 2007, 127 p., 150 ill.
- Cleo de Merode and the rise of modern celebrity culture, Choice Reviews Online Año:2013 vol.:50 iss:10 pág.:50 −50-5484
- The Last Symbolist Poet.(Art), Time, Hughes, Robert Año:1976 vol.:107 iss:10 pág.:74
- Acts of Containment: Marianne Moore, Joseph Cornell, and the Poetics of Enclosure, Journal of Modern Literature; Philadelphia, Falcetta, Jennie-Rebecca Año:2006 vol.:29 iss:4 pág.:124 −144