Леў IX
Леў IX (лац.: Leo PP. IX), свецкае імя граф Бруна фон Эгісхайм-Дагсбург (ням.: Bruno von Egisheim-Dagsburg; 21 чэрвеня 1002, Эгісхайм, Эльзас — 19 красавіка 1054, Рым) — Папа Рымскі (12 лютага 1049 — 19 красавіка 1054). Прылічаны да святых Рымска-каталіцкай царквой. Дзень памяці — 19 красавіка.
Леў IX | |||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|
лац.: Leo PP. IX | |||||||
|
|||||||
Папярэднік | Дамасій II | ||||||
Пераемнік | Віктар II | ||||||
|
|||||||
Папярэднік | Hermann of Toul[d] | ||||||
Пераемнік | Odo of Scarpone[d] | ||||||
Дзейнасць | каталіцкі святар, пісьменнік | ||||||
Нараджэнне |
21 чэрвеня 1002[1][2] |
||||||
Смерць |
19 красавіка 1054[1][2] (51 год) |
||||||
Пахаванне | |||||||
Дынастыя | Этыханіды[d] | ||||||
Бацька | Hugh IV, count of Nordgau[d] | ||||||
Маці | Heilwig of Dabo[d] | ||||||
Медыяфайлы на Вікісховішчы |
Стрыечны брат імператара Конрада II і далёкі сваяк Генрыха III (1039—1056), а таксама адзін з апошніх прадстаўнікоў дынастыі Этыханідаў.
Леў IX быў біскупам у Тулі (з 1026), дзякуючы ўплыву імператара Генрыха III абраны ў Вормсе, паклаў пачатак спрэчкам наконт інвестытуры і бясшлюбнасці духавенства, 1053 годзе ўзяты ў палон нарманамі.
Леў IX быў зацятым прыхільнікам рэформы царквы. Не выступаючы супраць прызначэння каралём біскупаў і абатаў, асноўныя высілкі сканцэнтраваў на ўздыме маральнага ўзроўню духавенства. Праявіў сябе рашучым змагаром з сіманіяй, абумоўленай тым часам практыкай свецкай інвестытуры. Ужо ў красавіку 1049 года склікаў сабор у Рыме, які пазбавіў шэраг біскупаў сану. У кастрычніку 1049 года склікаў сабор у Рэймсе. На Рэймскім саборы загадаў выставіць на алтары труну з мошчамі Святога Рэмігія, хрысціцеля франкскага караля Хлодвіга. Кожны з прысутных на саборы біскупаў і абатаў павінен быў паклясціся перад гэтымі мошчамі, што невінаваты ў граху сіманіі.
Леў IX упершыню ўвёў у калегію кардыналаў неітальянцаў, якія былі прыхільнікамі царкоўнай рэформы. Леў IX быў першым з Папаў, хто пасля 250-гадовага перапынку адважыўся здзейсніць паездкі на поўнач ад Альпаў. Імкненне Льва IX падпарадкаваць сабе поўдзень Італіі, які быў пад царкоўнай юрысдыкцыяй канстанцінопальскага патрыярха, стала штуршком да вострага канфлікту з візантыйскай царквой і прычынілася Вялікаму расколу.
У 1054 годзе Рымскі Папа Леў IX паслаў у Канстанцінопаль легатаў на чале з кардыналам Гумбертам для вырашэння канфлікту, пачатак якому паклала зачыненне ў 1053 годзе лацінскіх цэркваў у Канстанцінопалі па распараджэнні патрыярха Міхаіла Кіруларыя, а яго «канцлер» Нікіфар выкідваў з даразахавальніц Святыя Дары , прыгатаваныя заходнім звычаем з прэснага хлеба, і таптаў іх нагамі[5].
Знайсці шлях да прымірэння Цэрквы не здолелі, праз тры месяцы пасля смерці Льва IX, 16 ліпеня 1054 года ў саборы Святой Сафіі папскія легаты абвясцілі пра звяржэнне Кіруларыя і яго адлучэнне ад Царквы. У адказ 20 ліпеня 1054 года патрыярх Кіруларый аддаў анафеме легатаў. Адбыўся падзел цэркваў на Каталіцкую і Праваслаўную — пазней названы Вялікім расколам.
Крыніцы
правіць- ↑ а б autori vari Enciclopedia dei Papi — 2000.
- ↑ а б BeWeB Праверана 4 жніўня 2020.
- ↑ а б http://www.theguardian.com/news/datablog/2013/feb/13/popes-full-list
- ↑ а б http://www.biography.com/people/pope-leo-ix-21292221
- ↑ Michael Cærularius
Спасылкі
правіць- Лев, римские папы // Энциклопедический словарь Брокгауза и Ефрона: В 86 томах (82 т. и 4 доп.) (руск.). — СПб., 1890—1907.
- Pope St. Leo IX