Падводная павіннасць

павіннасць у Вялікім Княстве Літоўскім і Расійскай імперыі

Падво́дная паві́ннасць — від феадальнай павіннасці ў Вялікім Княстве Літоўскім у XVI—XVIII стагоддзях, паводле якой сяляне абавязаны былі даваць землеўладальнікам падводы для перавозкі прадукцыі да рачных прыстаней і ў горад[1]. Грашовым адпаведнікам падводнай павіннасці была падарожчына.

Такая павіннасць існавала таксама ў Расійскай імперыі ў XIX — пачатку XX стагоддзя. Да адмены прыгоннага права сяляне адбывалі падводную павіннасць за кошт паншчынных дзён[2]. Пазней павіннасць заключалася ў даванні падвод для земскіх, паліцэйскіх і судова-слудчых раз’ездаў[3]. Таксама існавала як ваенная павіннасць, заключалася ў абавязацельстве падаваць падводы з правадніком войскам за плату і ў дакладна вызначаных законам выпадках. Галоўным чынам выкарыстоўвалася пры перасоўваннях войскаў і няштатных каманд пры рухомых зборах і пры камандзіроўках асобных вайсковых чыноў не па паштовых дарогах. На падставе падводнай павіннасці фармаваліся абывацельскія вайсковыя абозы[4].

Гл. таксама

правіць

Крыніцы

правіць

Літаратура

правіць

Спасылкі

правіць