Паходы на Літву

«Паходы на Літву» (ням.: Litauerreisen) — паходы-рэйды нямецкіх войскаў на землі ВКЛ, асноўная форма ваенных дзеянняў нямецкіх Ордэнаў у час іх вайны з ВКЛ. Тыповая працягласць паходу, разам з вяртаннем на базу, складала каля двух тыдняў.

У такіх паходах удзельнічалі адносна нешматлікія кантынгенты рыцараў (ад некалькіх да сотні) і салдатаў (ад сотняў да некалькіх тысяч). Часам паход адбываўся з удзелам замежных рыцараў-«гасцей», якія разглядалі як «хрысціянскі абавязак» (ням.: Heidenkampf) барацьбу з літвінамі-«новымі ворагамі хрысціянства».

Звычайна арганізацыяй паходу займаўся вялікі магістр Ордэна або кёнігсбергскі ці рагніцкі комтуры. Збор войскаў звычайна ажыццяўляўся ў Кёнігсбергу, у студзені—лютым, калі замярзалі багны, але здараліся і паходы летам, напрыклад, інфлянцкія рыцары амаль палову сваіх паходаў правялі летам і восенню.

Рух войскаў зімой адбываўся ўздоўж берагу ракі — Нёмана або Дзвіны, а летам плылі караблямі самой ракою. Тыповы дзённы пераход складаў каля 45 км, апорнымі пунктамі і базамі забеспячэння служылі ордэнскія замкі.

Літаратура

• Сагановіч Г. Беларусь і Нямецкі ордэн (да Крэўскай уніі) // З глыбі вякоў. Наш край. Вып. 2. — Мн., 2002. ISBN 985-08-0515-3.