Прыходзьце заўтра...
«Прыходзьце заўтра…» — савецкі мастацкі чорна-белы фільм, пастаўлены ў 1963 годзе рэжысёрам Яўгенам Ташковым. Сцэнарый напісаў рэжысёр разам з жонкай, Кацярынай Савінавай, і адлюстроўвае некаторыя факты біяграфіі актрысы.
Прыходзьце заўтра... | |
|---|---|
| Жанр | кінакамедыя |
| Рэжысёр | |
| Сцэнарыст | |
| У галоўных ролях |
|
| Аператар | |
| Кампазітар | |
| Кінакампанія | Адэская кінастудыя |
| Працягласць | 93 хв. |
| Краіна | |
| Мова | руская |
| Год | 1963 |
| IMDb | ID 0130195 |
Прэм’ера адбылася 17 чэрвеня 1963 года. На Усесаюзным кінафестывалі 1964 года ў Ленінградзе фільм удастоены Першай і Другой прэміі за лепшую мужчынскую ролю (А. Д. Папанаў падзяліў яе з М. К. Чаркасавым у фільме «Усё застаецца людзям»), Першай і Другой прэміі за жаночую ролю (К. Ф. Савінава падзяліла яе з А. Умурзаковай у фільме «Сказ пра маці», В. Артманэ ў фільме «Родная кроў» і В. А. Данскі-Прысяжнюк у фільме «Наймічка»).
Сюжэт правіць
Дзяўчына Фрося Бурлакова (Кацярына Савінава) прыязджае ў Маскву з далёкай сібірскай вёскі Яльцоўка, каб стаць спявачкай. Яна спыняецца ў скульптара Мікалая Васілевіча (Анатоль Папанаў), які вучыўся ў школе ў Запарожжы, дзе працаваў іх агульны знаёмы — школьны загадчык гаспадаркі, які пазней пераехаў у Сібір. Зусім не знаёмая з жыццём вялікіх гарадоў, Фрося сваёй правінцыйнасцю і непасрэднасцю забаўляе самога Мікалая Васілевіча, яго сяброўку Наташу і хатнюю прыслужніцу. Аднак абсалютная шчырасць і душэўная чысціня Фросі наводзяць скульптара на думку, што сам ён даўно патануў у хлусні, мітусні і камерцыйнай працы, размяняў на дробязі свой мастацкі талент і збіўся з творчага шляху.
Фрося хоча паступіць у Інстытут імя Гнесіных, але высвятляе, што ўступныя іспыты ўжо скончаны. Правёўшы ў інстытуце некалькі дзён, Фрося ўвесь час сутыкаецца са знакамітым і паважаным прафесарам Сакаловым, які нарэшце згаджаецца яе праслухаць. Падчас праслухоўвання прафесар выяўляе, што малаадукаваная сібірская дзяўчына мае яркі і выдатны пеўчы талент, фантастычна моцны голас, нададзена таксама прыроджанай інтэлігентнасцю і пачуццём прыгажосці. Ён спрабуе ўгаварыць кіраўніцтва, каб Фросю ў парадку выключэння прынялі ў інстытут.
Увесь гэты час Мікалай Васілевіч марна спрабуе адшукаць сябе ў творчасці. Чым далей ён заходзіць, тым цвярдзей пераконваецца ў тым, што ўся яго ранейшая праца — толькі падробка пад мастацтва, а ідэі — мёртвыя і беззмястоўныя. Пастаянныя зносіны з Фросей, а таксама крытыка сяброў і калегаў толькі пацвярджаюць гэтыя думкі. У адну з бяссонных начэй, зразумеўшы, што наступіў творчы крызіс, скульптар у роспачы разбурае ўсе творы ў сябе ў майстэрні, пакінуўшы толькі адну — працу трэцяга курса, якая, паводле яго слоў, «сапраўды была зроблена для людзей».
На наступную раніцу Фрося пакідае кватэру Мікалая Васілевіча. Стараннямі прафесара Сакалова яна ўсё ж паступіла ў інстытут і атрымала месца ў інтэрнаце. Па дарозе туды яна знаёміцца са студэнтам Косцем, які неўзабаве становіцца яе сябрам. Аднак адносіны паміж маладымі людзьмі не ладзяцца, бо Косця зусім не падзяляе і не разумее Фросіна захапленні музыкай. Ды і сама дзяўчына, маючы зносіны з ім, не спрабуе ўглыбіцца ў яго інтарэсы, а працягвае думаць пра свае заняткі.
Праходзіць паўгода. На адным з урокаў Бурлакова зрывае голас, і на некаторы час ёй даводзіцца перапыніць навучанне. У трамваі яна выпадкова сустракае Мікалая Васілевіча. Абодва вельмі радуюцца адзін аднаму, і ў размове Фрося высвятляе, што скульптар вельмі змяніўся за гэты час, шмат што пераасэнсаваў у жыцці і, здаецца, знайшоў свой творчы шлях.
Вылечыўшыся, Бурлакова вяртаецца ў інстытут. У гэты ж дзень Косця з’яжджае з Масквы, і дзяўчыне не атрымоўваецца нават развітацца з ім. Застаўшыся адна, будучая спявачка цалкам прысвячае сябе вучобе, бо для яе «час лёгкіх поспехаў прайшоў», а наперадзе трэба будзе доўгая ўпартая праца.