Русукэ Хамагуці

Русукэ Хамагуці (нар. 16 снежня 1978, Канагава, Японія) — японскі кінарэжысёр і сцэнарыст. Вядомы ў першую чаргу дзякуючы фільму «Сядзь за стырно маёй машыны» (2021), ганараванага шэрагам прэстыжных кінапрэмій, уключаючы «Оскар». Да гэтага высокія адзнакі крытыкаў атрымала карціна Хамагуці «Асако 1 і 2».

Русукэ Хамагуці
яп.: 濱口竜介
Дата нараджэння	16 снежня 1978(1978-12-16) (45 гадоў)
Месца нараджэння	Кавасакі, прэфектура Канагава, Японія
Грамадзянства	Японія
Адукацыя	Такійскі ўніверсітэт Такійскі ўніверсітэт мастацтваў[d] Інстытут Хігасі Кацусіка[d]
Прафесія	кінарэжысёр, сцэнарыст
Узнагароды	кінапрэмія «Майніці» за найлепшую рэжысуру[d]
IMDb	ID 3152327
Медыяфайлы на Вікісховішчы

Біяграфія

Русукэ Хамагуці нарадзіўся ў 1978 годзе ў Канагаве. Ён вывучаў эстэтыку, мастацтва і тэорыю кіно ў Такійскім універсітэце. Яшчэ падчас вучобы Хамагуці вырашыў звязаць свой лёс з кіно (у першую чаргу пад уражаннем ад фільмаў Джона Касавеціса). Некаторы час ён прапрацаваў у камерцыйнай кінаіндустрыі ў якасці асістэнта рэжысёра, затым працягнуў адукацыю ў Такійскім універсітэце мастацтваў. У 2007 годзе Хамагуці зняў рэмейк фільма Андрэя Таркоўскага «Салярыс», у 2008 годзе — фільм «Страсць», які ўвайшоў у праграму кінафестываляў у Токіа, Сан-Себасцьяне і Карлавых Варах.

Міжнародны поспех прыйшоў да Хамагуці дзякуючы карціне «Шчаслівая гадзіна» (2015). У 2018 годзе выйшаў фільм «Асако 1 і 2», а ў 2021 годзе — карціна «Сядзь за стырно маёй машыны», якая атрымала прэмію Канскага фестывалю за найлепшы сцэнарый і «Оскар» як найлепшы фільм на замежнай мове.