Сябар Дэмакратычнага альянсу, а затым Нацыянальнага цэнтру незалежных і сялянскіх арганізацый, ён напераменку быў дэпутатам і сенатарам ад Ніжняй Сены ў перыяд з 1923 па 1953 год. Ён быў міністрам рэканструкцыі і горадабудаўніцтва з 1947 па 1948 год ва ўрадах Роберта Шумана і Андрэ Мары. Стаўшы віцэ-прэзідэнтам Савета рэспублікі (былога Сената), ён выйграў прэзідэнцкія выбары 1953 года ў трынаццатым туры галасавання ў парламенце пры падтрымцы правых і цэнтрыстаў.
Другі і апошні прэзідэнт Чацвёртай рэспублікі, яго знаходжанне на гэтай пасадзе адзначылася прыходам да ўлады радыкала П'ера Мендэса Франса, заканчэннем вайны ў Індакітаі і пачаткам вайны ў Алжыры. У 1958 годзе гэтыя Алжырскія падзеі заахвоцілі яго запрасіць на пасаду старшыні савета генерала дэ Голя, якога ён прадставіў як самага выбітнага з французаў. Апошні пазней стварыў Пятую рэспубліку і сам стаў прэзідэнтам.
Адхілены ад палітычнага жыцця пасля сыходу з Елісейскага палаца, ён працаваў у Канстытуцыйнай Радзе да сваёй смерці.
Медыяфайлы на Вікісховішчы