Самурай (яп.: , бу́сі яп.: 武士) — у Японіі ў шырокім сэнсе — прадстаўнікі прывілеяванай ваеннай касты, якая аб'ядноўвала ўладарных князёў і свецкіх феадалаў; у больш вузкім і ўжывальным — ваеннае саслоўе.

Узброены самурай у даспехах, фотаздымак 1860 года

Гісторыя

правіць

Самураі пачалі фарміравацца як саслоўе ў перыяд сёгунаў дому Мінамота (1192-1333), асобае значэнне набылі ў час міжусобных войнаў 14-16 стагоддзяў. Тады ж склалася асобная самурайская культура, у нечым падобная да рыцарскай культуры Заходняй Еўропы, у аснове якой кодэкс гонару самураяў — бусідо з культам вернасці свайму гаспадару.

У час сёгуната Такугава (1603-1867) статус самураяў (10% насельніцтва Японіі) аформлены юрыдычна. Заканчэнне міжусобных войнаў прывяло да расслаення саслоўя самаураяў, многія з якіх ператварыліся ў ронінаў (самураі без гаспадара), некаторыя з іх папоўнілі шэрагі дэкласаваных элементаў, але большая частка самураяў заставалася ў гарадах, дзе займаліся рамяством і гандлем. Самураі паўднёва-заходніх княстваў (Сацума, Цёсю, Тоса і Хідзэн) адыгралі ключавую ролю ў буржуазнай рэвалюцыі 1867-1868 гадах. У 1872 годзе саслоўе самураяў было скасавана, але яго традыцыі працяглы час (да паражэння Японіі ў Другой сусветнай вайне) культываваліся ў японскай арміі.

Гл. таксама

правіць

Літаратура

правіць

Спасылкі

правіць