Старынкаўскі сельсавет (Дзяржынскі раён)
Стары́нкаўскі сельсавет — былая адміністрацыйна-тэрытарыяльная адзінка ў складзе Дзяржынскага раёна Мінскай вобласці Беларусі. Цэнтр — вёска Старынкі.
| Старынкаўскі сельсавет | |
|---|---|
| Краіна |
 Беларусь |
| Уваходзіць у | Дзяржынскі раён |
| Уключае | 5 населеных пунктаў |
| Адміністрацыйны цэнтр | Старынкі |
| Дата ўтварэння | 20 жніўня 1924 |
| Дата скасавання | 30 кастрычніка 2009 |
| Насельніцтва (2009) | 550 |
 |
|
| Часавы пояс | UTC+03:00 |
| Код аўтам. нумароў | 5 |
Утвораны 20 жніўня 1924 года ў складзе Койданаўскага раёна Мінскай акругі БССР. Пасля скасавання акруговай сістэмы 26 ліпеня 1930 года ў Койданаўскім раёне БССР. З 23 сакавіка 1932 года ў Койданаўскім нацыянальным польскім раёне. З 29 чэрвеня 1932 года ў складзе Дзяржынскага раёна. З 31 ліпеня 1937 года ў складзе Мінскага раёна. Пасля ўвядзення абласнога падзелу 20 лютага 1938 года ў Мінскім раёне Мінскай вобласці. З 4 лютага 1939 года ў складзе Дзяржынскага раёна. 30 кастрычніка 2009 года скасаваны, тэрыторыя далучана да Бараўскога сельсавета[1].
Насельніцтва сельсавета паводле перапісу 2009 года — 550 чалавек[2], з іх 93,6 % — беларусы, 2,7 % — палякі, 2,2 % — рускія[3].
На момант скасавання ў склад сельсавета ўваходзілі 5 населеных пунктаў: Вялікае Сяло, Карачуны, Паўлюці, Старынкі і Целяшэвічы.
Зноскі
- ↑ Решение Минского областного Совета депутатов от 30 октября 2009 г. № 219 Об изменении административно-территориального устройства Минской области Архівавана 25 кастрычніка 2020.
- ↑ Насельніцтва населеных пунктаў Мінскай вобласці Беларусі паводле перапісу 2009 года Архівавана 29 чэрвеня 2015. (руск.)
- ↑ Этнічны склад насельніцтва сельсаветаў Беларусі паводле перапісу 2009 года (руск.)
Літаратура
правіць- Административно-территориальное устройство БССР: справочник: в 2 т. / Главное архивное управление при Совете Министров БССР, Институт философии и права Академии наук БССР. — Минск: «Беларусь», 1985―1987.
- Административно-территориальное устройство Республики Беларусь (1981—2010 гг.): справочник. — Минск: БелНИИДАД, 2012. — 172 с.