Такугава Ёсінобу
Князь Такугава Ёсінобу (яп.: 徳川 慶喜?, 28 кастрычніка 1837 — 22 лістапада 1913) — 15-ы і апошні сёгун Японіі з дынастыі Такугава, вядомы таксама як сёгун Кейкі. Перыяд кіравання: 10 студзеня 1866 — 3 студзеня 1868 года. Спрабаваў правесці рэформы ў Японіі, пры гэтым, у адрозненне ад сваіх супернікаў, якія арыентаваліся на Вялікабрытанію і ЗША, Такугава арыентаваўся на Францыю.
Такугава Ёсінобу яп.: 徳川 慶喜 | ||
![]() | ||
Такугава Ёсінобу, Осака, 1867 | ||
| ||
---|---|---|
1866 — 1868 | ||
Папярэднік | Такугава Іэмоці | |
Пераемнік | Ліквідацыя Такугаўскага сёгуната і вяртанне вярхоўнай улады імператару Мэйдзі (Муцухіта) | |
Адукацыя | ||
Дзейнасць | фатограф, Сёгун, палітык | |
Член у | ||
Нараджэнне | 28 кастрычніка 1837[1][2] | |
Смерць | 22 лістапада 1913[2] (76 гадоў) | |
Пахаванне | ||
Род | Такугава | |
Бацька | Такугава Нарыякі[d] | |
Маці | Ёсіка[d] | |
Жонка | Такугава Мікака[d], Суга Ісікі[d], Нобу Сімура[d], Саці Наканэ[d] і Аёшы[d] | |
Дзеці | Ікэда Накахіра[d], Хіраясу Цунэка[d], Ёсіхіса Такугава[d], Кувасі Кацу[d], Ацусі Такугава[d], Фудэка Хацісука[d] і Макота Такугава[d] | |
Ваенная служба | ||
Званне | Сёгун | |
Бітвы | ||
Узнагароды | ||
Зрынуты ў канцы 1867 года падчас Рэвалюцыі Мэйдзі, пасля паражэння ў вайне Басін (1868—1869) прыхільнікаў рэстаўрацыі сёгуната сышоў у адстаўку. Праследаванням не падвяргаўся, аднак цалкам адмовіўся ад удзелу ў публічным жыцці. Захапляўся паляваннем, стральбой з лука, фатаграфіяй і яздой на веласіпедзе.[3][4]
У 1902 годзе Імператар Мэйдзі даў яму права заснаваць уласны дваранскі род і прысвоіў яму вышэйшы тытул князя (ко: сяку) за адданую службу Японіі.[5] . З 1902 года таксама быў дэпутатам верхняй палаты Імператарскага парламента Японіі.
Гл. таксамаПравіць
Зноскі
- ↑ Tokugawa Yoshinobu // Encyclopædia Britannica Праверана 9 кастрычніка 2017.
- ↑ 2,0 2,1 Bibliothèque nationale de France Yoshinobu Tokugawa // data.bnf.fr: платформа адкрытых дадзеных — 2011.
- ↑ Tokugawa, p. 136—138.
- ↑ For an example of Yoshinobu’s photography, see: Tokugawa Yoshitomo, Tokugawa Yoshinobu-ke e yōkoso, p. 73.
- ↑ Takano, p. 273.