Улагчы
Улагчы (Улакчы; пам. 1257) — чацвёрты хан Улуса Джучы (1256-1257), сын Сартака (па іншых крыніцах — сын Бату). Улагчы быў зацверджаны спадчыннікам Сартака па загадзе каана Мункэ, але да наступлення паўналецця абавязкі кіраўніцы павінна была выконваць Баракчын Хатун, удава Бату.
| Улагчы | |
|---|---|
 Глеб Васількавіч у хана Улагчы | |
| Нараджэнне | 1247[1] |
| Смерць | 1257 |
| Род | Чынгізіды |
| Бацька | Сартак[d] |
Біяграфія
правіцьВядомы ў рускіх летапісах як «Улавчий». Пасля ўступлення Улагчы на пасад некаторыя рускія князі, у прыватнасці, Барыс Васількавіч Растоўскі, адправіліся ў Арду «шанаваць» новага кіраўніка, а Аляксандр Яраславіч толькі адправіў дары[2]. Пры гэтым ён, скарыстаўшыся зменай кіраўніка, мабыць, змог дамовіцца аб прабачэнні свайго брата Андрэя, вымушанага ў 1252 годзе пасля паражэння ад Няўруевай раці бегчы ў Швецыю, а цяпер вярнуўся на радзіму. У 1257 годзе Аляксандр накіраваўся ў Арду разам з Андрэем, дзе апошні атрымаў поўнае прабачэнне[3]. У той жа год Улагчы памёр, верагодна, не без дапамогі Беркэ, які захапіў уладу ў улусе[4].
Крыніцы
правіць- ↑ ウラクチ // https://mairi.me/-/1006765
- ↑ Лаврентьевская летопись. С. 474. Полное собрание русских летописей. Том первый. Праверана 16 студзеня 2009.
- ↑ Егоров 1997.
- ↑ Почекаев 2007.
Літаратура
правіць- Селезнёв Ю. В. Научно-справочное издание // Элита Золотой Орды. — АН РТ, Институт истории имени Ш.Марджани, Центр исследований золотоордынской цивилизации, Воронежский государственный университет. — Казань: Издательство «Фэн», 2009. — 232 с.
- Егоров В. Л. Александр Невский и Чингизиды (политические взаимоотношения России с Золотой Ордой в конце XIII в.) // Отечественная история. — 1997. — № 2.
- Почекаев Р. Ю. Батый. Хан, который не был ханом. — М., СПб.: АСТ, Евразия, 2007. — С. 310.