Франсіска Эрэра Малодшы

Франсіска дэ Эрэра Малодшы (ісп.: Francisco Herrera el Mozo; 1622—1685) — іспанскі жывапісец і архітэктар; сын Франсіска Эрэры Старэйшага.

Франсіска Эрэра Малодшы
ісп.: Francisco Herrera el Mozo
Род дзейнасці	мастак, архітэктар, мастак-мініяцюрыст
Дата нараджэння	1627
Месца нараджэння	Севілья, Каралеўства Севілья[d], Каралеўства Кастылія і Леон
Дата смерці	25 жніўня 1685(1685-08-25)
Месца смерці	Мадрыд, Мадрыд, Іспанія
Месца пахавання	Iglesia de San Pedro el Real[d]
Грамадзянства	Іспанія
Бацька	Франсіска Эрэра Старэйшы
Медыяфайлы на Вікісховішчы

Біяграфія

Франсіска дэ Эрэра Малодшы нарадзіўся ў іспанскім горадзе Севілья ў 1622 годзе. Спачатку навучаўся мастацкаму майстэрству ў свайго бацькі Франсіска дэ Эрэра старэйшага, але з прычыны яго строгасці і прыдзірлівасці быў змушаны сысці ад яго і адправіўся ў сталіцу Італіі, дзе патрапіў пад уплыў маньерыстаў і замест таго, каб вывучаць антыкі і вялікіх майстроў, заняўся архітэктурай.

У сваіх жывапісных палотнах з асаблівай любозю пісаў кветкі, плады і рыб, за што атрымаў сярод італьянцаў мянушку «lo Spagnuolo degli pesci».

Пасля смерці свайго бацькі Эрэра вярнуўся ў родны горад. Сябры новазаснаванай там акадэміі жывапісу абралі яго віцэ-прэзідэнтам, але ён не хацеў засядаць у ёй ніжэй Барталамэ Эстэбана Мурыльё, які займаў пасаду прэзідэнта акадэміі, і перасяліўся ў Мадрыд.

У сталіцы Іспаніі ім была напісана карціна: «Апафеоз Святога Герменегільда» (для галоўнага алтара царквы кляштара басаногіх кармелітаў) і выкананы фрэскавы жывапіс на столі хору царквы С.-Феліпэ-эль-Рэаль. Гэтыя дзве працы прынеслі яму гучную славу сярод мадрыдцаў і звярнулі на яго ўвагу каралеўскага двара. Іспанскі манарх Філіп IV даручыў мастаку ўпрыгожыць жывапісам плафон у капэле Нуэстра-Сеньёра-дэ-Атога («Узяцце Багародзіцы на неба»), што Эрэра з бляскам выканаў. Захоплены кароль завітаў майстру тытул прыдворнага жывапісца.

Працягваючы карыстацца ласкай караля, у 1681 годзе ён быў прызначаны кіраўніком работ па пабудове мадрыдскага Алькасара, забаўляльных палацаў Пардо, Кампа і Буэн-Рэтыра, атрымаўшы пры гэтым званне прыдворнага кватэр’ера.