Чачара

«Чачара» (італ.: La Ciociara, літаральна — Жанчына з Чачара) — ваенная драма рэжысёра Віторыа дэ Сіка з Сафі Ларэн у галоўнай ролі, якая выйшла на экраны ў 1960 годзе. Фільм з’яўляецца экранізацыяй аднайменнага рамана Альберта Маравія. Сафі Ларэн атрымала прэмію «Оскар» за лепшую жаночую ролю — першая актрыса, якая атрымала гэтую прэмію за фільм не на англійскай мове.

Чачара
італ.: La ciociara
Жанр	драматычны фільм[…] і ваенны фільм[d]
Рэжысёр	Віторыа дэ Сіка[…]
Прадзюсар	Карла Понці[d]
Сцэнарыст	Cesare Zavattini[d]
У галоўных ролях	Сафі Ларэн[…] Жан-Поль Бельмандо[…] Eleonora Brown[d][…] Carlo Ninchi[d] Raf Vallone[d] Emma Baron[d] Andrea Checchi[d] Pupella Maggio[d] Antonella Della Porta[d] Franco Balducci[d] Luciano Pigozzi[d] Vincenzo Musolino[d] Ettore Mattia[d] Renato Salvatori[d] Mario Frera[d] Curt Lowens[d]
Аператар	Gábor Pogány[d]
Кампазітар	Armando Trovaioli[d]
Кінакампанія	Compagnia Cinematografica Champion[d]
Працягласць	100 хв.
Краіна	Францыя  Італія
Мова	італьянская мова і нямецкая
Год	1960
IMDb	ID 0054749
Медыяфайлы на Вікісховішчы

Сюжэт

Фільм апавядае пра дзвюх жанчын у гады Другой сусветнай вайны ў Італіі: Чэзіру, гандлярку-удаву, і яе дачку Разэту, рэлігійную 13-гадовую дзяўчыну.

Каб пазбавіць дачку ад пастаяннага страху перад бесперапыннымі бамбардзіроўкамі англа-амерыканскай авіяцыі, Чэзіра вырашае з’ехаць з ёй у мястэчка Валекорса ў Чачарыі на поўдзень ад сталіцы, дзе яна нарадзілася і вырасла. Там яны спыняюцца ў сваякоў і чакаюць канчаткі вайны. Увесь гэты час ім даводзіцца змагацца з голадам і заўсёдным страхам перад нямецкай акупацыяй. Там жа Чэзіра і Разета знаёмяцца з Мікеле, інтэлігентным маладым чалавекам з камуністычнымі поглядамі, з якім у іх пачынаюцца добрыя сяброўскія адносіны. Мікеле ўлюбляецца ў Чэзіру, але яна не адказвае яму ўзаемнасцю, бо яе хвалюе выключна лёс дачкі і ўласнае выжыванне, а на новага прыхільніка ў яе проста няма сіл. Аднойчы ў іх селішча прыходзіць невялікі атрад немцаў, якія адыходзяць пад націскам войскаў суперніка. Яны забіраюць Мікеле з сабой у якасці правадніка. Праходзіць час, але Мікеле так і не прыходзіць назад. Чэзіра і Разета вырашаюць вярнуцца ў вызвалены да таго часу Рым, але па дарозе дадому здараецца трагедыя — у царкве аднаго невялікага мястэчка, дзе яны вырашылі адпачыць, на іх напала група мараканскіх салдат (гум’ераў) са складу войскаў Антыгітлераўскай кааліцыі, абедзвюх бежанак згвалтавалі. У Разеты пасля ўсяго перажытага здараецца глыбокая дэпрэсія: яна выглядае абыякавай да ўсяго, пачынае сустракацца з першым які трапіў і прымае ад яго ў падарунак за блізкасць дарагія панчохі… Чэзіра таксама глыбока ўзрушаная тым, што здарылася, яна шакаваная зменамі ў сваёй успрымальнай і глыбока маральнай дачкі. Спробы маці данесці да Разеты недапушчальнасць таго, што адбываецца, прыводзіць толькі да вялікай сваркі. Але ў выніку іх збліжае агульнае гора — яны даведаюцца, што Мікеле быў расстраляны немцамі.