Адзін з буйных прадстаўнікоў міног — даўжыня цела дасягае 50 см, маса — 130 г. Цела падоўжанае, чэрвепадобнае, без лускі. Ззаду галовы паабапал цела размешчаныя па 7 жаберных адтулін. Маецца два спінных плаўнікі, другі з якіх пераходзіць у хваставы, грудныя і брушныя плаўнікі адсутнічаюць. Няпарная насавая адтуліна размешчана наперадзе вока. Адасобленыя сківіцы адсутнічаюць — рот у выглядзе присмоктвальнай круглявай варонкі. Па баках верхнясківічнай пласцінкі маецца па адным зубу, на ніжнясківічнай — 7 зубоў. Верхнія губныя зубы (ад 4 да 13) размешчаныя беспарадачна, маецца 3 унутраных бакавых зубы. Ад іншых відаў роду адрозніваецца адсутнасцю ніжніх губных і вонкавых бакавых зубоў.
Лічынкі, якія вылупіліся з ікры, даўжынёй да 4 мм нагадваюць чарвякоў і маюць светла-жоўтую афарбоўку, а пасля лічынкі набываюць афарбоўку, маскіравалую іх у пяску і глеі. У дарослых міног спіна і бакі цёмна-шэрыя з металічным бляскам, бруха светла-жоўтае або матава-белае.
Шырока распаўсюджаны ў Еўропе від. Адзначаны ў рэках басейнаў Балтыйскага і Паўночнага мораў на захад да Францыі і на поўнач па заходняга ўзбярэжжа Нарвегіі, у басейне рэк Дунай, Рона і По, а таксама на заходнім узбярэжжы Італіі. На тэрыторыі Беларусі ў цяперашні час магчыма сустрэць толькі ў басейне р. Вілія.
Дарослая мінога паразітуе на салацы, корушцы, кільцы і іншых рыбах. У кішэчніках міногі выяўлены ікра і рэшткі рыб. Міногі спыняюць харчаванне да заходу ў рэкі, у рацэ таксама нічым не кормяцца. Працяглае галаданне ў рацэ выклікае вялікую страту масы цела, якое пакарочваецца амаль на 10 %, дэгенеруе кішэчнік.
Нерестовая міграцыя ўверх па рэках пачынаецца са жніўня і працягваецца да вясны. Падчас ходу мінога паднімаецца па рацэ са скорасцю да 4 км/г. У рэках, якія ўпадаюць і Рыжскі заліў, назіраецца бесперапынны ход міногі з восені да вясны, у рэках Фінскага заліва ход з ледаставам слабее і зноў узмацняецца вясной. Нераст праходзіць у красавіку — чэрвені ў месцах з галечна-пясчаным грунтам і хуткім цячэннем. Размнажаецца адзін раз у жыцці. Нераст пачынаецца пасля вясновай паводкі пры тэмпературы вады не ніжэй 8-9 °C. Вялікая частка міногі пасля нерасту гіне.
Пладавітасць — 18-425 тыс. ікрынак. Ікрынкі донныя, слабаклейкія. Працягласць развіцця адкладзенай ікры 8-14 дзён. Вылупіўшыся з ікры, лічынкі сляпыя, чарвяпадобныя, жаўтлява-белага колеру, даўжынёй 3-4 мм, да аднаго тыдня праводзяць на ўчастках рэк з моцнай плынню ў паглыбленнях паміж камянямі або галькай, затым 12-14-дзённыя лічынкі пакідаюць месцы нерасту, цячэннем зносяцца на заіленыя, з пясчаным грунтам участкі рэк, дзе закопваюцца ў глей або пясок (стадыя пескарыйкі).
Ператварэнне ў дарослую форму надыходзіць ва ўзросце 3,5-4,5 гады пры даўжыні 80-135 мм. Метамарфоз пескарыек пачынаецца з сярэдзіны лета і працягваецца некалькі месяцаў. Увосень працэс метамарфоза паскараецца, і да зімы ператварэнне заканчваецца. Маладыя міногі зімуюць, не сілкуючыся, разам з лічынкамі ў рэках у месцах выхаду грунтавых вод.
Па заканчэнні лічынкавага перыяду і завяршэнні метамарфоза міногі скочваюцца ў моры, дзе праводзяць ад 1 да 3 гадоў, нагульваюцца на мелкаводдзях або ў прыбярэжнай зоне, а па завяршэнні нагульнага перыяду заходзяць у рэкі.
