Антоніа Канова: Розніца паміж версіямі

|месца нараджэння = {{Месца нараджэнняМН|Пасаньё}}

|месца смерці = {{Месца смерціМС|Венецыя|у Венецыі}}

'''Антоніа Канова''' (італ. {{lang-it|Antonio Canova}}; [[{{ДН|1 лістапада]] [[|11|1757]]}}, Пасаньё — - [[{{ДС|13 кастрычніка]] [[|10|1822]]}}, [[Венецыя]])  — італьянскі скульптар, найбольш значны прадстаўнік класіцызму ў еўрапейскай скульптуры, узор для пераймання акадэмістаў XIX стагоддзя (накшталт Торвальдса). Самыя буйныя зборы яго тыораўтвораў знаходзяцца ў парыжскім [[Луўр]]ы і ў пецярбургскім [[Эрмітаж]]ы.

Пры жыцці Канова меў рэпутацыю самага значнага са скульптараў найноўшага часу. У развіцці класіцыстычнай скульптуры ён адыграў такую ж ключавую ролю, што і [[Жак Луі Давід|Давід]]  — у развіцці класіцыстычнага жывапісу. Сучаснікі не шкадавалі моцных эпітэтаў для апісання свайго пакланення перад талентам Кановы, які, як тады здавалася, вытрымліваў параўнанне з лепшымі разьбярамі антычнасці. Яго надмагіллі эфектныя, партрэты  — ідэалізаваны. Тым не менш ні «ўрачысты спакой кампазіцыі», ні «выразнасць і вытанчанасць прапорцый» не ўсцераглі Канову ад абвінавачванняў у «халоднай адцягненасці вобразаў, сентыментальнай саладжавасці і салоннай прыгажосці, змярцвеласці гладкай, адпаліраванай паверхні мармуру», якія высоўвалі супраць яго шматлікія пазнейшыя гісторыкі мастацтва і, у прыватнасці, аўтары [[Вялікая савецкая энцыклапедыя|Вялікай савецкай энцыклапедыі]].

* ''Antonio Canova'', Catalogo della mostra, (Venezia–PossagnoVenezia-Possagno, [[1992]]), a cura di Giuseppe Pavanello e Giandomenico Romanelli, Venezia, Marsilio, 1992.