Антоніа Канова
Антоніа Канова (італ.: Antonio Canova; 1 лістапада 1757, Пасаньё — 13 кастрычніка 1822, Венецыя) — італьянскі скульптар, найбольш значны прадстаўнік класіцызму ў еўрапейскай скульптуры, узор для пераймання акадэмістаў XIX стагоддзя (накшталт Торвальдса). Самыя буйныя зборы яго твораў знаходзяцца ў парыжскім Луўры і ў пецярбургскім Эрмітажы.
| Антоніа Канова | |
|---|---|
| Antonio Canova | |
 Аўтапартрэт (1792) | |
| Дата нараджэння | 1 лістапада 1757[1][2][…] |
| Месца нараджэння | |
| Дата смерці | 13 кастрычніка 1822[1][2][…] (64 гады) |
| Месца смерці | |
| Месца пахавання | |
| Грамадзянства |
 Італія |
| Род дзейнасці | скульптар, архітэктар, мастак, рысавальнік |
| Жанр | скульптура |
| Вучоба | |
| Мастацкі кірунак | класіцызм |
| Уплыў | Giuseppe Bernardi[d] і Giovanni Ferrari[d] |
| Уплыў на | Konrad Eberhard[d], Pavlos Prosalentis[d] і Raimondo Trentanove[d][4] |
| Член у | |
| Узнагароды |
 honorary citizen of Asolo[d] (1822) |
 Медыяфайлы на Вікісховішчы | |
Творчасць
правіцьПры жыцці Канова меў рэпутацыю самага значнага са скульптараў найноўшага часу. У развіцці класіцыстычнай скульптуры ён адыграў такую ж ключавую ролю, што і Давід — у развіцці класіцыстычнага жывапісу. Сучаснікі не шкадавалі моцных эпітэтаў для апісання свайго пакланення перад талентам Кановы, які, як тады здавалася, вытрымліваў параўнанне з лепшымі разьбярамі антычнасці. Яго надмагіллі эфектныя, партрэты — ідэалізаваны. Тым не менш ні «ўрачысты спакой кампазіцыі», ні «выразнасць і вытанчанасць прапорцый» не ўсцераглі Канову ад абвінавачванняў у «халоднай адцягненасці вобразаў, сентыментальнай саладжавасці і салоннай прыгажосці, змярцвеласці гладкай, адпаліраванай паверхні мармуру», якія высоўвалі супраць яго шматлікія пазнейшыя гісторыкі мастацтва і, у прыватнасці, аўтары Вялікай савецкай энцыклапедыі.
Творы
правіць
На Вікісховішчы ёсць медыяфайлы па тэме Канова
-
Персей з галавой Медузы (Музей Піа-Клеменціна) -
-
Паліна Баргезэ ў выглядзе Венеры (злепак з ДМВМ) -
Тры грацыі (Эрмітаж) -
Напалеон Банапарт (Брэра)
- Помнік Карлу III на П'яцца-дэль-Плебісчыта ў цэнтры Неапаля.
Бібліяграфія
правіць- Giulio Carlo Argan, Antonio Canova, Roma, Bulzoni, 1969.
- Giuseppe Pavanello, L’opera completa del Canova, introduzione di Mario Praz, Milano, Rizzoli, 1976.
- Canova: disegni scelti e annotati da Gian Lorenzo Mellini, Firenze, La Nuova Italia, 1984.
- Ottorino Stefani, I rilievi del Canova: una nuova concezione del tempo e dello spazio, Milano, Electa, 1990.
- Sergej O. Androsov (a cura di) Canova all’Ermitage. Le sculture del museo di San Pietroburgo catalogo della mostra, Venezia, Marsilio, 1991.
- Andrea Zanella, Canova e Roma, Roma, Palombi, 1991
- Antonio Canova, Catalogo della mostra, (Venezia-Possagno, 1992), a cura di Giuseppe Pavanello e Giandomenico Romanelli, Venezia, Marsilio, 1992.
Зноскі
- ↑ а б в г W. M. R. 1911 Encyclopædia Britannica/Canova, Antonio // Encyclopædia Britannica: a dictionary of arts, sciences, literature and general information / H. Chisholm — 11 — New York, Cambridge, England: University Press, 1911. — Vol. 5. — P. 204–206.
- ↑ а б Сомов А. И. Канова, Антонио // Энциклопедический словарь — СПб.: Брокгауз — Ефрон, 1895. — Т. XIV. — С. 300–301.
- ↑ а б Канова Антонио // Большая советская энциклопедия: [в 30 т.] / под ред. А. М. Прохорова — 3-е изд. — М.: Советская энциклопедия, 1969. Праверана 28 верасня 2015.
- ↑ Benezit Dictionary of Artists — OUP, 2006. — ISBN 978-0-19-977378-7
- ↑ http://www.accademiasanluca.eu/it/accademici/id/557/