Армія нацыянальнага вызвалення (Калумбія)
Армія нацыянальнага вызвалення (ісп.: Ejército de Liberación Nacional, ELN) — калумбійская левая арганізацыя. З’яўляецца другой па колькасці ўзброенай паўстанцкай групоўкай у Калумбіі, саступаючы толькі Рэвалюцыйным узброеным сілам Калумбіі (FARC), і мае ў сваіх шэрагах, па стане на 2013 год, да 3 тыс. байцоў [1]. Ідэалогія АНВ уключае ў сябе марксізм, геварызм і хрысціянскі сацыялізм.
| Армія нацыянальнага вызвалення | |
|---|---|
| ісп.: Ejército de Liberación Nacional, ELN | |
 Сцяг АНВ | |
| Лідар | Антоніа Гарсія |
| Заснавальнік | Фабіа Васкес |
| Дата заснавання | 4 ліпеня 1964 |
| Ідэалогія | марксізм, сацыялізм, геварызм, хрысціянскі сацыялізм, тэалогія вызвалення, факізм |
| Колькасць членаў | ~3000 |
| Сайт | eln-voces.com |
Гісторыя Правіць
АНВ была заснавана 4 ліпеня 1964 года групай студэнтаў, якія вярнуліся са стажыроўкі на Кубе, і мелі намер імпартаваць у Калумбію рэвалюцыйную мадэль «Вострава Свабоды». Гэтая група была заснавана студэнцкім кіраўніком Фабіа Васкес.
Каталіцкі святар Каміла Торэс (добра вядомы як універсітэцкі прафесар, прыхільнік раўнапраўя і паслядоўны марксіст, крытычна ставіўся да сацыяльнай несправядлівасці ў Калумбіі), будучы прыхільнікам тэалогіі вызвалення, далучыўся да групы для ажыццяўлення ідэй на практыцы, праз рэвалюцыйную барацьбу. Аднак Торэс загінуў у сваім першым баі пры нападзе на патруль.
Пасля няўдач і паражэнняў у пачатку 1970-х, святар Мануэль Перэс стаў адным з кіраўнікоў АНВ, якім і заставаўся да сваёй смерці ў 1998 годзе.
Лічыцца, што менавіта Мануэлю Перэсу належыць адна з самых галоўных роляў у фарміраванні канчатковай ідэалогіі, якая ўяўляе сабой сумесь геварызму і тэалогіі вызвалення, закліканую вырашыць праблему сацыяльнай несправядлівасці, беднасці і палітычнай нестабільнасці ў традыцыях хрысціянства і камунізму, выкарыстоўваючы пры гэтым метады партызанскай вайны.
У ходзе выканання аперацыі «Аноры» з 1973 па 1974 сілам АНВ быў нанесены сур’ёзны ўрон, але яна змагла пазбегнуць знішчэння. АНВ вытрымала і здолела аднавіцца.
АНВ удзельнічала ў абмеркаванні магчымасці далучэння да мірных перамоваў, якія праводзіліся ўрадам Андрэса Пастрана з 1998 па 2002 з РУСК, але ўрадавая ініцыятыва стварэння дэмілітарызаванай зоны на поўдні дэпартамента Балівар для АНВ была спыненая пад ціскам ультраправых Сіл самаабароны Калумбіі.
Апошнімі і іншымі «эскадронамі смерці», створанымі ўрадам Альвара Урыбэ, а таксама узмацненнем ваенных аперацый калумбійскай арміі быў нанесены істотны ўрон АНВ.
У канцы жніўня 2013 г. прэзідэнт Калумбіі Хуан Мануэль Сантас заявіў пра гатоўнасць пачаць мірныя перамовы з АНВ. Прапанова Сантаса было агучана неўзабаве пасля таго, як АНВ вызваліла канадскага геолага, які знаходзіўся ў закладніках каля сямі месяцаў.
Партызаны Правіць
Армія нацыянальнага вызвалення, як і многія іншыя паўстанцкія арганізацыі Калумбіі, аддае перавагу партызанскай тактыкі вядзення баявых дзеянняў[2]. Яе паўстанцы здзяйснялі напады на пункты базавання ўрадавых войскаў, а таксама праводзілі дыверсія на ваенных аб’ектах[3]. Апалчэнцы АНВ размяшчаюць свае партызанскія лагеры ў джунглях, дзе пасяляюцца разам з сем’ямі і сімпатызуючымі ім грамадзянамі. Акрамя казармаў, медпунктаў і штабоў там можна сустрэць каталіцкія храмы, знешне падобныя на звычайныя жылыя будынкі, і нават своеасаблівыя школы, дзе вучацца дзеці сялян і партызан[4]
Саюзнікі Правіць
Рэвалюцыйныя ўзброеныя сілы Калумбіі Правіць
АНВ і ФАРК сцвярджаюць, што з 1964 года разам вядуць вайну з урадам за пабудову Новай Калумбіі, грамадства сацыяльнай справядлівасці і сацыяльнай роўнасці.
26 мая 2008 года АНВ напісала ліст сакратарыяту Рэвалюцыйных ўзброеных сіл Калумбіі, шукаючы супрацоўніцтва з найбольшай групай партызан Калумбіі, каб пераадолець «цяжкасці, якія мы адчуваем у сённяшнім калумбійскім паўстанцкім руху».
Куба Правіць
На ідэалогію АНВ шмат у чым паўплывала Кубінская рэвалюцыя. Многія апалчэнцы выказвалі сімпатыі па стаўленні да вядомага кубінскага рэвалюцыянера і палітычнага дзеяча Фідэля Кастра. Кубінскі ўрад ставіўся вельмі ўхвальна да дзейнасці АНВ. Паводле даных, з 60-ых па 1991 год Куба пастаўляла для патрэб гэтай арганізацыі боепрыпасы і стралковую зброю.
Сімволіка Правіць
За аснову сцяга была ўзятая эмблема кубінскай арганізацыі «Рух 26 ліпеня» — чырвона-чорны сцяг. У цэнтры размешчана абрэвіятура.
Вядомыя члены АНВ Правіць
- Фабіа Васкес
- Антоніа Гарсія
- Мануэль Перэс
- Каміла Торэс
- Франсіска Галан
- Педра Серана
Зноскі
Спасылкі Правіць
- An ELN profile on BBC news
- UN High Commissioner for Human Rights — Colombia 2005 Report Архівавана 28 ліпеня 2020. (ісп.) (англ.)