Вікіпедыя

Армія нацыянальнага вызвалення (Калумбія)

Армія нацыянальнага вызвалення (ісп.: Ejército de Liberación Nacional, ELN) — калумбійская левая арганізацыя. З’яўляецца другой па колькасці ўзброенай паўстанцкай групоўкай у Калумбіі, саступаючы толькі Рэвалюцыйным узброеным сілам Калумбіі (FARC), і мае ў сваіх шэрагах, станам на 2013 год, да 3 тыс. байцоў[1]. Ідэалогія АНВ уключае ў сябе марксізм, геварызм і хрысціянскі сацыялізм.

Армія нацыянальнага вызвалення
ісп.: Ejército de Liberación Nacional, ELN
Выява лагатыпа
Сцяг АНВ
Лідар Антоніа Гарсія
Заснавальнік Фабіа Васкес
Дата заснавання 4 ліпеня 1964
Краіна
Ідэалогія марксізм, сацыялізм, геварызм, хрысціянскі сацыялізм, тэалогія вызвалення, факізм
Колькасць членаў ~3000
Сайт eln-voces.com
Лагатып Вікісховішча Медыяфайлы на Вікісховішчы

Гісторыя

правіць

АНВ была заснавана 4 ліпеня 1964 года групай студэнтаў, якія вярнуліся са стажыроўкі на Кубе, і мелі намер імпартаваць у Калумбію рэвалюцыйную мадэль «Вострава Свабоды». Гэтая група была заснавана студэнцкім кіраўніком Фабіа Васкесам.

Каталіцкі святар Каміла Торэс (добра вядомы як універсітэцкі прафесар, прыхільнік раўнапраўя і паслядоўны марксіст, крытычна ставіўся да сацыяльнай несправядлівасці ў Калумбіі), будучы прыхільнікам тэалогіі вызвалення, далучыўся да групы для ажыццяўлення ідэй на практыцы, праз рэвалюцыйную барацьбу. Аднак Торэс загінуў у сваім першым баі пры нападзе на патруль.

Пасля няўдач і паражэнняў у пачатку 1970-х, святар Мануэль Перэс стаў адным з кіраўнікоў АНВ, якім і заставаўся да сваёй смерці ў 1998 годзе.

Лічыцца, што менавіта Мануэлю Перэсу належыць адна з самых галоўных роляў у фарміраванні канчатковай ідэалогіі, якая ўяўляе сабой сумесь геварызму і тэалогіі вызвалення, закліканую вырашыць праблему сацыяльнай несправядлівасці, беднасці і палітычнай нестабільнасці ў традыцыях хрысціянства і камунізму, выкарыстоўваючы пры гэтым метады партызанскай вайны.

У ходзе выканання аперацыі «Аноры» з 1973 па 1974 сілам АНВ быў нанесены сур’ёзны ўрон, але яна змагла пазбегнуць знішчэння. АНВ вытрымала і здолела аднавіцца.

АНВ удзельнічала ў абмеркаванні магчымасці далучэння да мірных перамоваў, якія праводзіліся ўрадам Андрэса Пастрана з 1998 па 2002 з FARC, але ўрадавая ініцыятыва стварэння дэмілітарызаванай зоны на поўдні дэпартамента Балівар для АНВ была спыненая пад ціскам ультраправых Сіл самаабароны Калумбіі.

Апошнімі і іншымі «эскадронамі смерці», створанымі ўрадам Альвара Урыбэ, а таксама ўзмацненнем ваенных аперацый калумбійскай арміі быў нанесены істотны ўрон АНВ.

У канцы жніўня 2013 г. прэзідэнт Калумбіі Хуан Мануэль Сантас заявіў пра гатоўнасць пачаць мірныя перамовы з АНВ. Прапанова Сантаса была агучана неўзабаве пасля таго, як АНВ вызваліла канадскага геолага, які знаходзіўся ў закладніках каля сямі месяцаў.

Партызаны

правіць

Армія нацыянальнага вызвалення, як і многія іншыя паўстанцкія арганізацыі Калумбіі, аддае перавагу партызанскай тактыцы вядзення баявых дзеянняў[2]. Яе паўстанцы здзяйснялі напады на пункты базавання ўрадавых войскаў, а таксама праводзілі дыверсіі на ваенных аб’ектах[3]. Апалчэнцы АНВ размяшчаюць свае партызанскія лагеры ў джунглях, дзе пасяляюцца разам з сем’ямі і сімпатызуючымі ім грамадзянамі. Акрамя казармаў, медпунктаў і штабоў там можна сустрэць каталіцкія храмы, знешне падобныя на звычайныя жылыя будынкі, і нават своеасаблівыя школы, дзе вучацца дзеці сялян і партызан[4]

Саюзнікі

правіць

Рэвалюцыйныя ўзброеныя сілы Калумбіі

правіць

АНВ і ФАРК сцвярджаюць, што з 1964 года разам вядуць вайну з урадам за пабудову Новай Калумбіі, грамадства сацыяльнай справядлівасці і сацыяльнай роўнасці.

26 мая 2008 года АНВ напісала ліст сакратарыяту Рэвалюцыйных узброеных сіл Калумбіі, шукаючы супрацоўніцтва з найбольшай групай партызан Калумбіі, каб пераадолець «цяжкасці, якія мы адчуваем у сённяшнім калумбійскім паўстанцкім руху».

Куба

правіць

На ідэалогію АНВ шмат у чым паўплывала Кубінская рэвалюцыя. Многія апалчэнцы выказвалі сімпатыі па стаўленні да вядомага кубінскага рэвалюцыянера і палітычнага дзеяча Фідэля Кастра. Кубінскі ўрад ставіўся вельмі ўхвальна да дзейнасці АНВ. Паводле даных, з 60-ых па 1991 год Куба пастаўляла для патрэб гэтай арганізацыі боепрыпасы і стралковую зброю.

Сімволіка

правіць

За аснову сцяга была ўзятая эмблема кубінскай арганізацыі «Рух 26 ліпеня» — чырвона-чорны сцяг. У цэнтры размешчана абрэвіятура.

Вядомыя члены АНВ

правіць
  • Фабіа Васкес
  • Антоніа Гарсія
  • Мануэль Перэс
  • Каміла Торэс
  • Франсіска Галан
  • Педра Серана

Зноскі

  1. ↑ Lenta.ru: Свет: Палітыка: Улады Калумбіі вырашылі памірыцца з Арміяй нацыянальнага вызвалення
  2. ↑ Колумбийские партизаны. Есть ли надежда на окончание войны? (руск.)
  3. ↑ Колумбийские партизаны. Есть ли надежда на окончание войны? (руск.)
  4. ↑ Біяграфія Каміла Торэса і яго жыццё ў партызанскім лагеры

Спасылкі

правіць
Узята з "https://be.wikipedia.org/w/index.php?title=Армія_нацыянальнага_вызвалення_(Калумбія)&oldid=4787187"