Белабрухі свіргуль (Tachymarptis melba) — птушка атрада свіргулепадобных.
Даўжыня цела 20-24 см, размах крылаў 50-60 см. Сілуэтам падобны да чорнага свіргуля, але большы, з белым брухам і горлам, астатнія часткі цела цёмна-карычневыя. У планіруючым палёце апускае крылы ўніз. Голас: гучны прарэзлівы свіст, які ўзвышаецца і ападае.
Насяляе групы скал паблізу адкрытых тэрыторый, скалістыя абрывы (звычайна ў раёне ўзбярэжжаў), а таксама будынкі.
Многа ізаляваных папуляцый у Еўропе і Афрыцы вакол Міжземнага мора, гняздуе ад Блізкага Усходу і Малой Азіі ўздоўж Персідскага заліва да Індыі, насяляе Егіпет, паўночна-заходняе ўзбярэжжы Афрыкі і Канарскія а-вы.
Пералётны. Залятае на поўнач ад межаў гнездавога арэала. Адзначаны ў Вялікабрытаніі, Ірландыі, Нарвегіі, Швецыі і Венгрыі. На Беларусі першая рэгістрацыя 4 красавіка 2013 года ў Мінску[1]. Месца зімовак — Паўднёвая Афрыка.
Асаблівасці біялогіі
правіць
Гняздуе часцей за ўсё ў калоніях, робіць гнёзды ў шчылінах абрывістых скал (радзей у шчылінах пабудоў і пад павецямі), матрац з дробных і сухіх наземных раслін, а таксама шэрсці, воўны і пёраў, злепленых слінай.
Яйкі (2-3, часам 1-4), выразна падоўжаныя з тупым вузейшым канцом, белыя.
- A. p. illyricus — Паўднёвая Еўропа;
- A. p. brehmorum — Паўднёвы захад Еўропы і Паўночная Афрыка;
- A. p. pallidus — Егіпет.
- Птушкі Еўропы: Палявы вызначальнік / пад рэд. М. Нікіфарава. — Варшава: Навуковае выдавецтва ПНВ, 2000.
