Гаўрыіл Аляксеевіч Павецьеў
Гаўрыі́л Аляксе́евіч Паве́цьеў (6 красавіка 1909, с. Стараяшкіна, Самарская губерня, Расійская Імперыя, цяпер Бузулуцкі раён — 1971, СССР) — член дэлегацыі БССР на VII, VIII і XVII сесіях ААН, удзельнік 1-й і 2-й Канферэнцый ААН па марскім праве, дырэктар Мінскага юрыдычнага інстытута, прарэктар БДУ па навуковай рабоце, даследчык працоўнага права ў БССР.[1]
| Гаўрыіл Аляксеевіч Павецьеў | |||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
|
|||||||
|
|||||||
|
|||||||
| Нараджэнне |
6 красавіка 1909 |
||||||
| Смерць |
1971 СССР |
||||||
| Адукацыя | Ленінградскі інстытут савецкага права імя М. У. Курыленкі (1933) | ||||||
| Навуковая ступень | кандыдат юрыдычных навук | ||||||
| Навуковае званне | дацэнт | ||||||
| Дзейнасць | юрыст | ||||||
| Навуковая дзейнасць | |||||||
| Навуковая сфера | юрыспрудэнцыя | ||||||
| Месца працы | БДУ | ||||||
| Узнагароды |
       |
||||||
.svg){kind=small}
Біяграфія правіць
Гаўрыіл Аляксеевіч нарадзіўся ў 1909 годзе ў с. Стара-Яшкіна Самарскай губерні Расійскай імперыі (цяпер Бузулуцкі раён).
У 1933 годзе скончыў Ленінградскі інстытут савецкага кіравання, у тым жа годзе аспірантуру пры І-м Ленінградскім юрыдычным інстытуце. Працаваў дацэнтам кафедры працоўнага права і памочнікам загадчыка вучэбнай часткі гэтага ж інстытута з 1937 па 1941 год.
Калі пачалася Вялікай Айчынная вайны быў прызваны ў армію, да 1943 года быў членам, а потым намеснікам старшыні Ваеннага трыбунала Войскаў абароны тылу Ленінградскай вобласці. З 1941 па 1943 знаходзіўся ў блакадным Ленінградзе. Пасля зняцця блакады быў пераведзены ў Маскву, дзе да 1945 года займаў пасаду інспектара і старшага інспектара Упраўлення ваенных трыбуналаў Войскаў абароны тылу ў цэнтральным апараце Народнага камісарыята юстыцыі СССР. Праводзіў рэвізійныя праверкі ў шэрагу саюзных рэспублік (БССР, УССР, АзССР, АрССР, ГССР і КазССР).[1]
З 31 снежня 1945 года займаў пасаду дырэктара Мінскага юрыдычнага інстытута, а пасля яго ўключэння ў БДУ, як юрыдычнага факультэта, — прарэктара БДУ па навуковай рабоце.
Абараніў кандыдацкую дысертацыю ў 1948 годзе па тэме «Прававое рэгуляванне падрыхтоўкі кваліфікаваных працоўных кадраў для сацыялістычнай прамысловасці» у Акадэміі грамадскіх навук пры ЦК ВКП(б) у Маскве.[2] Гэтая праца з’яўлялася другой у гісторыі Беларусі дысертацыяй па працоўным праве.
З 1950 па 1971 год загадваў кафедрай грамадзянскага права і працэсу, выкладаў працоўнае права.
З’яўляўся членам урадавай камісіі па кадыфікацыі заканадаўства, Навукова-метадчынага саветы пры Вярхоўным Судзе БССР, Метадычнага саветы пры Пракуратуры БССР, Рэспубліканскага камітэта прафсаюза работнікаў, школ, вузаў і навуковых устаноў, рэктарам Грамадскага ўніверсітэта прававых ведаў.[2]
Пад яго кіраўніцтвам былі абароненыя трэцяя (Ю. П. Смірноў у 1960) і чацвёртая (Л. Л. Астроўскі ў 1962) ў беларускай гісторыі кандыдацкія дысертацыі па працоўным праве.[1]
Узнагароды і званні правіць
За ваенныя і працоўныя заслугі ўзнагароджаны:
- Ордэнам Чырвонай зоркі;
- Ордэнам Айчынай вайны І ступені;
- Медалём «За абарону Ленінграда»;
- Медалём «За перамогу над Германіяй у Вялікай Айчынай вайне 1941—1945 гг»;
- Ордэнам «Знак Пашаны»;
- Медалём «За працоўную доблесць»;
- Медалём «За працоўную адзнаку»;
- Медалём «За доблесную працу»;
- Ганаровай граматай Прэзідыума Вярхоўнага Савета БССР.
Урадам Беларускай ССР яму была ўстаноўленая персанальная пенсія рэспубліканскага значэння.