Гранічна дапушчальны скід

Гранічна дапушчальны скід (ГДС) — нарматывы, вызначаныя заканадаўствам для суб’ектаў гаспадарання і іншай дзейнасці ў адпаведнасці з паказчыкамі масы хімічных рэчываў, у тым ліку радыеактыўных, іншых рэчываў і мікраарганізмаў, дапушчальных да паступленняў у навакольнае асяроддзе са стацыянарных, перасоўных і іншых крыніц у вызначаным рэжыме і з улікам тэхналагічных нарматываў, і пры трыманні якім забяспечваюцца нарматывы якасці навакольнага асяроддзя. Таксама, максімальна дапушчальная колькасць названых рэчываў і мікраарганізмаў у сцёкавых водах і іншых выкідах у пэўным пункце кантролю ў адзінку часу.

ГДС — мяжа скіду сцёкавых вод і канцэнтрацыі змешчаных у іх дамешкаў — вызначаецца з улікам гранічна дапушчальных канцэнтрацый рэчываў у месцах водакарыстання (залежнасці ад віду водакарыстання), асімілявальнай здольнасці воднага аб’екта, перспектыў развіцця рэгіёна і аптымальнага размеркавання масы скіданых рэчываў паміж водакарыстальнікамі, якія скідаюць сцёкавыя воды.

ГДС вызначаецца для кожнай крыніцы забруджвання і кожнага віду дамешкаў з улікам іх камбінаванага дзеяння. У аснове вызначэння ГДС ляжыць методыка разліку канцэнтрацый забруджвальных рэчываў, які ствараюцца крыніцай у кантрольных пунктах — разліковых створах — з улікам распушчання, наяўнасці іншых крыніц, перспектыў развіцця (праектаваныя крыніцы) і г.д.

Агульны прынцып вызначэння ГДС — велічыня ГДС павінна гарантаваць дасягненне вызначаных нормаў якасці вады (санітарных і рыбагаспадарчых) пры найгоршых умовах для распушчання ў водным аб’екце.

Пры скідзе сцёкавых вод або іншых відах гаспадарчай дзейнасці, якія ўплываюць на стан водных аб’ектаў, выкарыстаных для гаспадарча-пітных і культурна-побытавых мэт, нормы якасці паверхневых вод (або іх прыродны склад і ўласцівасці ў выпадку прыроднага перавышэння гэтых нормаў) павінны вытрымлівацца на вадацёках ад створу, размешчанага за 1 кіламетр вышэй бліжэйшага па цячэнні пункта водакарыстання (водазабор гаспадарча-пітнага водазабеспячэння, месцы купання, арганізаванага адпачынку, тэрыторыя населенага пункта і г.д.) да самага месца водакарыстання, а на вадаёмах — на акваторыі ў радыусе аднаго кіламетра ад пункта водакарыстання. Найбліжэйшыя пункты водакарыстання вызначаюцца органамі санітарна-эпідэміялагічнай службы.

Пры скідзе сцёкавых вод або іншых відах гаспадарчай дзейнасці, якія ўплываюць на стан рыбагаспадарчых вадацёкаў і вадаёмаў, нормы якасці паверхневых вод (або іх прыродны склад і ўласцівасці ў выпадку прыроднага перавышэння гэтых нормаў) павінны вытрымлівацца на працягу ўсяго ўчастка водакарыстання, пачынаючы ад кантрольнага створу, вызначанага ў кожным пэўным выпадку органамі санітарна-эпідэміялагічнай службы, але не далей, чым за 500 метраў ад месца скіду сцёкавых вод або размяшчэння іншых крыніц забруджвання паверхневых вод (месцаў здабычы карысных выкапняў, ажыццяўленні работ на водным аб’екце і інш.).

Для скідаў сцёкавых вод у межах населенага пункта ў адпаведнасці з «Правіламі аховы паверхневых» ГДС вызначаецца, зыходзячы з аднясення нарматыўных патрабаванняў да саміх сцёкавых вод. Пры гэтым звычайна кіруюцца тым, што выкарыстанне водных аб’ектаў у межах населеных месцаў належыць да катэгорыі камунальна-побытавага водакарыстання.

У выпадку, калі значэнні ГДС па аб’ектыўных прычынах не могуць быць дасягнуты, для такіх прадпрыемстваў вызначаюцца часова ўзгодненыя скіды шкодных рэчываў (ЧУС) і ўводзіцца паэтапнае зніжэнне паказчыкаў скідаў шкодных рэчываў да значэнняў, якія забяспечваюць трыманне ГДС.

Гл. таксама

• Гранічна дапушчальны выкід -- аналагічныя нормы для газаў