Канстытуцыя

Канстыту́цыя (лац.: constitutio — устанаўленне) — асноўны закон дзяржавы. Вызначае грамадскі і дзяржаўны лад, парадак і прынцыпы стварэння прадстаўнічых органаў дзяржаўнай улады, выбарчую сістэму і прававое становішча асобы, парадак арганізацыі, кампетэнцыю органаў улады і кіравання, арганізацыю і асноўныя прынцыпы правасуддзя. Канстытуцыя мае вышэйшую юрыдычную сілу ў параўнанні з усімі іншымі нарматыўна-прававымі актамі пэўнай нацыянальнай прававой сістэмы. Першай канстытуцыяй у сучасным яе разуменні была Канстытуцыя ЗША.

Канстытуцыя Індыі з’яўляецца самай доўгай пісанай канстытуцыі любой суверэннай дзяржавы ў свеце, яна змяшчае 444 артыкулаў у 22 частках, 12 раскладаў і 118 паправак, з 117369 слоў у перакладзе на англійскую мову, а Канстытуцыя Злучаных Штатаў з’яўляецца найкароткім пісанай канстытуцыі, у 7 артыкулах і 27 паправак, з 4400 слоў

Класіфікацыя

Па форме канстытуцыі дзеляцца на 2 групы:

пісаныя
няпісаныя

Пісаныя канстытуцыі (канстытуцыі ў фармальным сэнсе) ўяўляюць сабой альбо адзіны нарматыўны акт (існуюць у пераважнай большасці краін), альбо сукупнасць некалькіх канстытуцыйных або арганічных законаў (напрыклад, канстытуцыя Швецыі, канстытуцыя Іспаніі).

Няпісаныя канстытуцыі складаюцца з нормаў канстытуцыйнага характару, «якія былі раскіданыя» па вялікай колькасці актаў, а таксама змяшчаюцца ў канстытуцыйных звычаях (характэрныя для краін англа-саксонскага прававой сям’і (за выключэннем ЗША).

У сваю чаргу, пісаныя канстытуцыі дзеляцца на:

Кадыфікаваны (якія складаюцца з аднаго нарматыўнага акту пад назвай Канстытуцыя). Прыклад — канстытуцыі Францыі, Расіі, ЗША.
Ня кадыфікаваны (якія складаюцца з законаў, судовых прэцэдэнтаў, прававых звычаяў, дактрын і якія маюць сукупнае нідзе не замацаванае назву «канстытуцыя»). Да такіх адносяцца канстытуцыі Новай Зеландыі, Вялікабрытаніі.

Канстытуцыі на тэрыторыі Беларусі

Статут ВКЛ 1588 года

У 1588 годзе правазнаўцамі Вялікага Княства Літоўскага на чале з канцлерам Астафеем Валовічам і падканцлерам Львом Сапегам распрацаваны статут ВКЛ. Ён быў зацверджаны вялікім князем Жыгімонтам III у студзені 1588 года. Заснаваны на Статутах 1529 і 1566 гадоў, пастановах соймаў і вялікакняжацкіх прывілеяў. Выкарыстоўваў дасягненні еўрапейскага права.

Статут фактычна з’яўляўся канстытуцыяй ВКЛ. Ён замацоўваў юрыдычна суверэнітэт дзяржавы, правы, абавязкі жыхароў, грамадскі і дзяржаўны лад, рэлігійную талерантнасць. Ён з’яўляўся асновай для прыняцця судовых рашэнняў у краіне.

Статут быў надрукаваны на тагачаснай беларускай мове, што рабіла яго зразумелым для простых жыхароў дзяржавы: «Не обчим яким языком, але своим власным права списаные маем и каждого часу чого нам потреба ку отпору всякое крывды ведати можем».

На большай частцы Вялікага Княства Літоўскага Статут меў юрыдычную сілу да 1831 года, а ў Гродзенскай, Мінскай і Віленскай губернях (Расійскай імперыі) — да 1840.

Канстытуцыя 3 мая (карціна Яна Матэйкі, 1891). Польскі кароль Станіслаў Аўгуст (злева), уваходзіць у сабор Святога Яна, дзе дэпутаты Сейма клянуцца выконваць новую Канстытуцыю; у фонавым рэжыме, Каралеўскі замак, дзе толькі што была прынята Канстытуцыя.

Канстытуцыя Рэчы Паспалітай

3 мая 1791 года Вялікі сойм (1788—1792) прыняў першую канстытуцыю ў Еўропе. У працы над праектам Канстытуцыі працавалі самыя розныя асобы: нават кароль Станіслаў-Аўгуст прыняў непасрэдны ўдзел у распрацоўцы гэтага вялікага дакумента. Нарады наконт Канстытуцыі адбываліся таемна ў каралеўскім палацы, дзе жыў лекар караля ксёндз Сцыпіён Піятолі. Канстытуцыя 3 мая складалася з 11 артыкулаў. Былі ліквідываныя права «Liberum Veto», выбары караля шляхтай і абавязковасць соймікавых інструкцый для паслоў, уводзілася спадчынная манархія, выканаўчая ўлада перадавалася каралю, які падпарадкоўваўся Сойму. Становішча сялян не было палепшаным. Канстытуцыя 3 мая зрабіла крок да стварэння цэнтралізаванай унітарнай дзяржавы: адзінае войска, скарб і пад. З гэтым не пагадзіліся паслы ВКЛ, якія дамагліся заключэння 20 кастрычніка 1791 «Узаемнай гарантыі» ВКЛ і ПК, дзе былі абумоўленыя ўмовы раўнапраўнага ўдзелу прадстаўнікоў ВКЛ і ПК у кіраванні краінай.

Канстытуцыі БССР

3 лютага 1919 на Усебеларускім з’ездзе саветаў была прынятая першая канстытуцыя БССР.

Канстытуцыя БССР 1927 года мела выключна важнае значэнне для далейшага ўтварэння нацыянальных саветаў і паляпшэння іх працы. Яна развіла агульныя палажэнні Канстытуцыі рэспублікі 1919 года аб роўнасці нацыянальнасцей. Разам з гэтым яна ўтрымлівала шэраг нормаў простай дзейнасці. У артыкуле 15 Асноўнага Закону было прызнана за ўсімі грамадзянамі права карыстання роднай мовай на з’ездах, у судзе, кіраванні і ў грамадскім жыцці. Нацыянальным меншасцям забяспечвалася рэальнае права адукацыі ў школе на роднай мове. У дзяржаўных і грамадскіх установах і арганізацыях усталёўвалася поўнае раўнапраўе беларускай, польскай, яўрэйскай (ідыш) і рускай моў. Было вызначаным, што найважнейшыя заканадаўчыя акты павінны друкавацца на беларускай, польскай, яўрэйскай і рускай мовах.

Канстытуцыі Рэспублікі Беларусь

15 сакавіка 1994 на 13-ай сесіі Вярхоўнага Савета 12-га склікання была прынятая Канстытуцыя Рэспублікі Беларусь

Гл. таксама

	Канстытуцыя на Вікісховішчы

Спасылкі

Статут Вялікага Княства Літоўскага 1588 года Архівавана 30 чэрвеня 2006.
Канстытуцыя Сацыялістычнай Савецкай Рэспублікі Беларусі 1919 года Архівавана 8 жніўня 2006.
Канстытуцыя Беларускай Савецкай Сацыялістычнай Рэспублікі 1937 года Архівавана 20 лютага 2007.
Канстытуцыя Беларускай Савецкай Сацыялістычнай Рэспублікі 1978 года Архівавана 20 лютага 2007.
Уладзімір Арлоў. Канстытуцыя нашых продкаў Архівавана 13 студзеня 2005.