Леанід Ісакавіч Окунь

Леанід Ісакавіч Окунь (29 снежня 1929, Мінск — 26 красавіка 2015, Тэль-Авіў) — самы малады (15 гадоў) кавалер двух ордэнаў Славы ў Чырвонай Арміі.

Леанід Ісакавіч Окунь
Дата нараджэння	29 снежня 1929(1929-12-29)
Месца нараджэння	Менск, Менская акруга, БССР, СССР
Дата смерці	26 красавіка 2015(2015-04-26) (85 гадоў)
Месца смерці	Тэль-Авіў, Тэль-Авіўская акруга[d], Ізраіль
Альма-матар	Маскоўскі энергетычны інстытут
Грамадзянства	СССР  Беларусь  Ізраіль
Бітвы/войны	Вялікая Айчынная вайна
Узнагароды і званні

Біяграфія

Нарадзіўся ў Мінску. Старэйшы брат і бацька Леаніда яшчэ да пачатку вайны знаходзіліся на службе ў войску. Леанід з маці і сёстрамі не паспелі эвакуіравацца і, як і ўсе яўрэі, апынуліся ў Мінскім гета.

Узімку 1941 года маці Леаніда аддала ўсе астатнія сямейныя каштоўнасці за тое, каб сына вывелі з гета і з горада і схавалі ў беларускай сям’і на хутары. Жанчына, якая вывела Леаніда, забрала золата, а хлопчыка кінула замярзаць у лесе. Выпадкова на яго натыкнуліся партызаны, і Леанід Окунь стаў партызанскім звязнікам і правадніком з гета ў 3-м атрадзе імя Суворава брыгады імя Чапаева. Вывеў з гета каля пяцідзесяці чалавек, але сваю сям’ю не паспеў. Пасля таго, як нехта ў Мінску данёс паліцэйскім, што Леанід знаходзіцца ў партызанах, немцы павесілі ў гета ўсіх яго родных — восем чалавек.

Затым Леанід Окунь ваяваў у складзе партызанскага атрада 106 пад камандаваннем Зорына.

У 1944 годзе, прыпісаўшы сабе два гады па ўзросту, дамогся залічэння ў роту аўтаматчыкаў 563-га стралковага палка 153-й стралковай дывізіі, затым яго перавялі ў разведвальны ўзвод палка.

Першы «Ордэн Славы»

У верасні 1944 года ў складзе групы выведнікаў пятнаццацігадовы Леанід Окунь змог у адзіночку ўзяць у палон нямецкага афіцэра і з дапамогай астатніх даставіць яго жывым для допыту. Праз два дні, падчас наступнай разведкі, Леанід быў цяжка паранены ў жывот і спіну.

За злоў і дастаўку важнага «языка» ў верасні 1944 узнагароджаны «Ордэнам Славы III ступені».

Другі «Ордэн Славы»

У лістападзе таго ж 1944 года ў Польшчы падчас штурму нямецкай вышыні ўсё яшчэ пятнаццацігадовы Леанід Окунь удзельнічаў у баі ў складзе палкавой разведкі, якую выставілі ў першым ланцугу атакуючых. Убачыўшы, што сцяганосец палка забіты, Леанід падбег да яго, падняў сцяг і ва ўвесь рост пайшоў наперадзе палка ў атаку. Быў паранены разрыўной куляй у правае сцягно і выцягнуты з поля бою.

За гэты подзвіг у лістападзе 1944 года ўзнагароджаны «Ордэнам Славы II ступені».

Таксама падчас службы ў франтавой разведцы быў прадстаўлены да ордэнаў Чырвонага Сцяга і Чырвонай Зоркі, але па нявысветленых прычынах гэтыя ўзнагароды не атрымаў.

Усяго за час службы атрымаў восем раненняў.

Пасля вайны

Пасля вайны Леанід Окунь паспрабаваў скончыць сярэднюю школу, чаму перашкодзіла вайна, і яму давялося пайсці ў чацвёрты клас. Неўзабаве пакінуў школу і быў залічаны ў школу юнгаў ў Ліепаі, патрапіўшы ў групу падрыхтоўкі электрыкаў. Далей служыў у Балтыйскім флоце на тральшчыку. З-за падарванага франтавымі раненнямі здароўя праз два з паловай гады быў з флоту камісаваны.

Вярнуўся ў Мінск, працаваў электрыкам, вучыўся ў вячэрняй школе, завочна скончыў Маскоўскі энергетычны інстытут. Атрымаўшы дыплом, больш за дваццаць гадоў прапрацаваў галоўным энергетыкам аднаго з мінскіх заводаў. Пасля гэтага нечакана пайшоў працаваць загадчыкам пастановачнай часткі ў Мінскім тэатры оперы і балета, таксама афармляў спектаклі ў тэатры імя Янкі Купалы.

У пачатку 1990-х гадоў рэпатрыяваўся ў Ізраіль. У першы ж год жыцця ў яўрэйскай дзяржаве атрымаў ганаровае запрашэнне запаліць у Іерусаліме адну з шасці свечак на цырымоніі ў «Дзень Катастрофы». Памёр у Тэль-Авіве ў 2015 годзе.

Спасылкі

• А. Казарновский. Леонид Окунь. Видеоинтервью в 5 частях
• Детопедия. Окунь, Леонид Исаакович
• Встреча в облаках с Леонидом Исааковичем Окунем Архівавана 14 жніўня 2020.
• Д. Таубкин. Я помнюАрхівавана 31 кастрычніка 2020.
• Леонид Окунь 9 мая 2014, в День Победы
• А. Казарновский. Леонид Окунь. Вся жизнь