Міклаш Янча
Міклаш Я́НЧА (венг.: Miklós Jancsó; 27 верасня 1921, Вац, Венгрыя — 31 студзеня 2014, г. Будапешт) — венгерскі кінарэжысёр.
| Міклаш Янча | |
|---|---|
| Miklós Jancsó | |
.jpg) | |
| Дата нараджэння | 27 верасня 1921[1][2][…] |
| Месца нараджэння | |
| Дата смерці | 31 студзеня 2014[3][1][…] (92 гады) |
| Месца смерці | |
| Месца пахавання | |
| Грамадзянства |
 Венгрыя |
| Жонка | Марта Месараш і Zsuzsa Csákány[d] |
| Дзеці | Miklós Jancsó[d] і David Jancsó[d] |
| Адукацыя |
|
| Месца працы | |
| Прафесія | кінарэжысёр, сцэнарыст |
| Кар’ера | 1950 - |
| Кірунак | драма |
| Узнагароды |
 прэмія імя Кошута (1973) Béla Balázs Award[d] (1966) Заслужаны артыст Венгрыі[d] (1970) Заслужаны мастак Венгрыі[d] (1980) прэмія «Дваццаць гадоў Рэспублікі»[d] (23 кастрычніка 2009) |
| IMDb | ID 0417352 |
 Медыяфайлы на Вікісховішчы | |
Біяграфія правіць
Скончыў універсітэт у г. Клуж (1944), Вышэйшую школу тэатра і кіно ў Будапешце (1950). Народны артыст Венгрыі (1980).
3 1951 здымаў дакументальныя фільмы («Бессмяротнасць», 1959, прэмія Міжнароднага кінафестывалю ў Сан-Францыска 1960, і інш.). У мастацкім кіно дэбютаваў фільмам «Званы адпраўляюцца ў Рым» (1959). Асаблівасці яго творчай манеры выявіліся ў фільмах «Развязкі і завязкі» («Кантата», 1963), «Так я прыйшоў» (1965), «Бедныя хлопцы» («Без надзеі», 1966; прэмія Міжнародных кінафестываляў у Лакарна 1966, Лондане 1967). У фільмах «Зоркі і салдаты» (з СССР, 1967; спецыяльная прэмія Міжнароднага кінафестывалю ў Адэлаідзе 1969), «Цішыня і крык» (Залаты прыз Міжнароднага кінафестывалю ў Авеліна), «Светлыя вятры» (абодва 1968, за апошні гран-пры Міжнароднага кінафестывалю ў Адэлаідзе) аформілася мастацкая мадэль М. Янча — гістарычная парабала, якая прыняла выгляд фальклорнай абрадавай дзеі з харэаграфіяй і харавымі спевамі. Фільмы 1970-х г. «Пакуль народ яшчэ просіць» (прэміі Міжнародных кінафестываляў у Канах і Мілане 1972), «Любоў мая, Электра» (прэмія Міжнароднага кінафестывалю ў Чыкага 1975), «Венгерская рапсодыя», «Allegro barbaro» (спецыяльная прэмія Міжнароднага кінафестывалю ў Канах, Барселоне 1979) насычаны алегарычнымі і сімвалічнымі вобразамі. Сярод іншых работ: «Пацыфістка» (1970), «Сезон пачвар» (1987), «Гараскоп Ісуса Хрыста» (1988), «Бог падаецца назад» (1990), "Вальс «Блакітны Дунай» (1991, прэмія Міжнароднага кінафестывалю ў Манрэалі), «Гасподзь даў мне свяцільнік у Будапешце» (1998), «Маць тваю! Камары» (1999) і інш. Адначасова з 1971 ставіў тэатральныя спектаклі, у 1983-85 узначальваў тэатр у г. Кечкемет.
Спецыяльныя прэміі за ўклад у кінамастацтва Міжнародных кінафестываляў у Канах 1979, Венецыі 1990, Будапешце 1994. Дзяржаўная прэмія Венгрыі імя Кошута 1979.
Зноскі
- ↑ а б Miklós Jancsó // filmportal.de — 2005. Праверана 9 кастрычніка 2017.
- ↑ Miklós Jancsó // Brockhaus Enzyklopädie
- ↑ http://www.origo.hu/filmklub/blog/halal/20140131-meghalt-jancso-miklos-filmrendezo.html
- ↑ Deutsche Nationalbibliothek Агульны нарматыўны кантроль — 2012—2016. Праверана 31 снежня 2014.
Літаратура правіць
- Estève M. Miklós Jancsó. Paris: Lettres modernes, 1975
- Bíró Y. Miklós Jancsó. Paris: Albatros,1977
- Buttafava G. Miklós Jancsó. Salamanca: Ediciones Sígueme, 1977
- Marlia G. Lo schermo liberato: il cinema di Miklós Jancsó. Firenze: Liberoscambio, 1982
Спасылкі правіць
|
Miklós Jancsó на Вікісховішчы |
|---|
- http://www.dvdclassik.com/Critiques/miklos_jancso.htm (фр.)
- http://www.jancso.film.hu/index.ivy Архівавана 16 верасня 2011. (венг.)
- Старонка на сайце IMDB