Пантарыфма
Пантары́фма — рыфма, заснаваная на сугучнасці не толькі канцавых, але і ўсіх словаў вершаваных радкоў:
- Ой, кум куму ў агародчык вядзе,
- Ой, кум куме агурочак дае.
- (Народная песня)
Часцей за ўсё пантарыфма яднае не ўсе радкі вершаванага твора, а толькі некаторыя. Пры гэтым вершарады, як правіла, разбіваюцца графічна на некалькі радкоў, што яшчэ больш падкрэслівае асобныя рыфмы. Вось прыклад пантарыфмы ў вершы А. Куляшова «Над брацкай магілай»:
- Там жаўцеюць
- Прыгожыя
- Краскі
- За вёскай у лузе…
- Там ржавеюць
- Варожыя
- Каскі,
- Нібы ў Беларусі.
Да пантарыфмы звяртаюцца В. Вітка («Беларуская калыханка»), Р. Барадулін («Журба вясла») і іншыя беларускія паэты. Верш, цалкам напісаны з выкарыстаннем пантарыфмы, называецца пантарымам. Верш, у якім літарны склад вершаваных радкоў з'яўляецца парамі ідэнтычным, а розным ёсць толькі размяшчэнне словараздзелаў, называецца пантаграмай.
Літаратура
правіць- Рагойша В. П. Паэтычны слоўнік. — 3-е выд., дапрац. і дапоўн.. — Мінск: Беларуская навука, 2004. — 576 с. — 2 000 экз. — ISBN 985-08-0598-6.
- Рагойша В. П. Тэорыя літаратуры ў тэрмінах. — Мінск: Беларуская энцыклапедыя, 2001. — 384 с. — 1 000 экз. — ISBN 985-11-0197-4.
- Александр Бубнов. Палиндромия: от перевертня до пантограммы // «Журнальный зал» (руск.)