Пантарыфма

Пантары́фма — рыфма, заснаваная на сугучнасці не толькі канцавых, але і ўсіх словаў вершаваных радкоў:

Ой, кум куму ў агародчык вядзе,

Ой, кум куме агурочак дае.

(Народная песня)

Часцей за ўсё пантарыфма яднае не ўсе радкі вершаванага твора, а толькі некаторыя. Пры гэтым вершарады, як правіла, разбіваюцца графічна на некалькі радкоў, што яшчэ больш падкрэслівае асобныя рыфмы. Вось прыклад пантарыфмы ў вершы А. Куляшова «Над брацкай магілай»:

Там жаўцеюць

Прыгожыя

Краскі

За вёскай у лузе…

Там ржавеюць

Варожыя

Каскі,

Нібы ў Беларусі.

Да пантарыфмы звяртаюцца В. Вітка («Беларуская калыханка»), Р. Барадулін («Журба вясла») і іншыя беларускія паэты. Верш, цалкам напісаны з выкарыстаннем пантарыфмы, называецца пантарымам. Верш, у якім літарны склад вершаваных радкоў з'яўляецца парамі ідэнтычным, а розным ёсць толькі размяшчэнне словараздзелаў, называецца пантаграмай.

Літаратура

• Рагойша В. П. Паэтычны слоўнік. — 3-е выд., дапрац. і дапоўн.. — Мінск: Беларуская навука, 2004. — 576 с. — 2 000 экз. — ISBN 985-08-0598-6.
• Рагойша В. П. Тэорыя літаратуры ў тэрмінах. — Мінск: Беларуская энцыклапедыя, 2001. — 384 с. — 1 000 экз. — ISBN 985-11-0197-4.
• Александр Бубнов. Палиндромия: от перевертня до пантограммы // «Журнальный зал» (руск.)