Пётр Пятровіч Канаўніцын

Пётр Пятровіч Канаўніцын (28 верасня (9 кастрычніка) 1764 — 28 жніўня (9 верасня) 1822) — расійскі дзяржаўны і ваенны дзеяч, генерал ад інфантэрыі (1817), граф (1819).

Пётр Пятровіч Канаўніцын
Дата нараджэння	28 верасня (9 кастрычніка) 1764
Месца нараджэння	Пскоў, Пскоўскі павет[d], Пскоўская правінцыя[d], Наўгародская губерня, Расійская імперыя
Дата смерці	28 жніўня (9 верасня) 1822 (57 гадоў)
Месца смерці	Пецяргоф, Пецяргофскі павет[d], Санкт-Пецярбургская губерня, Расійская імперыя
Бацька	Pyotr Konovnitsyn[d]
Маці	Q108745074?
Жонка	Anna Konovnitsyna[d]
Дзеці	Іван Пятровіч Канаўніцын[d], Лізавета Пятроўна Канаўніцына[d], Pyotr Konovnitsyn[d] і Grigory Konovnitsyn[d]
Грамадзянства	Расійская імперыя
Прыналежнасць	Расійская імперыя
Род войскаў	пяхота
Званне	генерал ад інфантэрыі
Камандаваў	Наваторжскі 114-ы пяхотны полк[d] і Ваеннае міністэрства Расійскай імперыі[d]
Бітвы/войны	Бой пад Астроўнам[d] Напалеонаўскія войны Смаленская бітва[d] Бой ля Валуцінай гары[d] Барадзінская бітва Таруцінскі бой[d] Бітва пад Малаяраслаўцам[d] Бітва пад Вязьмай[d] Бітва пад Красным[d] Бітва пад Лютцэнам[d] Бітва народаў[d]
Узнагароды і званні	Medal For zemstvo army[d]
Медыяфайлы на Вікісховішчы

Біяграфія

Скончыў Артылерыйскі і інжынерны кадэцкі корпус (1786). Удзельнік руска-шведскай вайны 1788—1790. У 1791 годзе — генерал-ад’ютант князя Р. А. Пацёмкіна. З 1792 года — камандзір Старааскольскага мушкяцёрскага палка. Удзельнічаў у польскай кампаніі (1794).

У 1798 годзе імператарам Паўлам I звольнены са службы і да 1807 года — у адстаўцы. У 1807 годзе ізноў прыняты на службу. Прызначаны ў 1808 годзе дзяжурным генералам у фінляндскую армію, Канаўніцын удзельнічаў ва ўсіх дзеяннях галоўнага корпуса войскаў, а ў марской бітве ля Аба кіраваў нават рускай флатыліяй і прымусіў шведскія караблі да адступлення. З 1809 года — камандзір 3-й пяхотнай дывізіі.

У Айчыннай вайне 1812 удзельнічаў у баі пад Астроўна, Смаленскай бітве, бітве ля Валуцінай гары і Барадзінскай бітве. Пасля Барадзіна прызначаны дзяжурным генералам арміі, удзельнічаў у баях пры Таруціне, Малаяраслаўцы, Вязьме і Красным. Пасля ранення П. І. Баграціёна таксама часова камандаваў 2-й арміяй.

Падчас замежных паходаў рускай арміі 1813—1814 гадоў — камандзір Грэнадзёрскага корпуса, удзельнічаў у Лейпцыгскай бітве 1813. У бітве пры Лютцэне, камандуючы рэзервам, Канаўніцын быў цяжка паранены ў нагу, калі на кані аб’язджаў сваіх стралкоў. Узнагароджаны ордэнамі Св. Георгія:

• 4-га класа: узнагароджаны 15 (26) верасня 1794 за «адметную адвагу, праяўленую супраць польскіх мяцежнікаў 22 чэрвеня пры Слоніме, дзе ён даў мужны адпор шматлікаму непрыяцелю».
• 3-га класа: узнагароджаны 17 (29) лютага 1809 «у адплату адметнай мужнасці і адвагі, праяўленыя ў цяперашнюю кампанію супраць шведаў у бітве 21-га ліпеня на востраве Кіміта, дзе пераследваў з бясстрашнасцю і біў адступаючага ад мыса Весцінсіеры да пункта дэсанта непрыяцеля, які панёс моцнае паражэнне».
• 2-га класа: 15 (27) лютага 1813 «за адзнакі ў Айчынную вайну супраць французаў».

У 1815—1819 гадах — ваенны міністр. З 1819 года — член Дзяржаўнага Савета і начальнік ваенна-навучальных устаноў расійскай арміі, галоўны дырэктар 1-га, 2-га і Пажаскага карпусоў, Дваранскага палка, Смаленскага кадэцкага корпуса і Царскасельскага ліцэя.