Сан-Ладзара-дэльі-Армені
Сан-Ладзара-дэльі-Армені (у перакладзе армянскі востраў Святога Лазара; вен.: San Làzaro dei Armeni, італ.: San Lazzaro degli Armeni, арм.: Սուրբ Ղազար կղզի, руск.: Остров Святого Лазаря) — невялікі востраў у паўднёвай частцы Венецыянскай лагуны паміж астравамі Ліда і Сан-Сервала (Італія), адзін з асноўных сусветных цэнтраў армянскай культуры.
| Сан-Ладзара-дэльі-Армені | |
|---|---|
| італ. San Lazzaro degli Armeni | |
 Від на востраў | |
| Характарыстыкі | |
| Плошча | 0,033 км² |
| Насельніцтва | 22 чал. (2001) |
| Шчыльнасць насельніцтва | 666,67 чал./км² |
| Размяшчэнне | |
| 45°24′44,6″ пн. ш. 12°21′40,92″ у. д.HGЯO | |
| Акваторыя | Венецыянская лагуна |
| Краіна | |
| Вобласць | Венецыя |
 | |
 Медыяфайлы на Вікісховішчы | |
Гісторыя
правіцьЗ XII стагоддзя на востраве знаходзілася карантынная станцыя, а пазней — венецыянскі лепразорый Св. Лазара (апекуна пракажоных), які і даў назву востраву.
З XVI стагоддзя востраў быў пакінуты людзьмі. У 1717 годзе сюды прыбыў армянскі каталіцкі манах Манук дзі П'етра (Мхітар Севастыйскі), які раней збег разам з групай паслядоўнікаў з Марэі, якая стала арэнай ваеннага супрацьстаяння паміж Венецыяй і Асманскай імперыяй, і аддаўся пад заступніцтва Папы рымскага. Абшчына пабудавала на востраве манастыр, царкву, бібліятэку (звыш 150 тыс. тамоў) і ператварыла востраў у цэнтр арыенталісцкіх даследаванняў.
У 1816 годзе на востраве часта спыняўся Байран, які знаёміўся з армянскай культурай і вывучаў армянскую мову[1]. Пакой, дзе жыў Байран, цяпер выкарыстоўваецца як яго музей.
У наш час на востраве манахамі праводзяцца экскурсіі, падчас якіх наведнікі знаёмяцца з вялікай калекцыяй усходніх старажытнасцей, што ўключае цалкам захаваную егіпецкую мумію.
Галерэя
правіць-
Манастырская званіца
