Сергій I
Сергій I (лац.: Sergius PP. I; 650 — 8 верасня 701) — Папа Рымскі з 15 снежня 687 года па 8 верасня 701 года. Стаў папам у сур’ёзнай барацьбе з антыпапамі Пасхаліем і Тэадорам. Адмовіўся падпісаць рашэнні Трульскага Сабора. У гэтай сувязі візантыйскі імператар Юстыніян II аддаў загад аб арышце Сергія, але народ перашкодзіў яго выкананню.
Сергій I | |||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
 | |||||||
|
|||||||
| Папярэднік | Конан | ||||||
| Пераемнік | Ян VI, Папа Рымскі | ||||||
|
|||||||
| Дзейнасць | каталіцкі святар | ||||||
| Нараджэнне |
650 |
||||||
| Смерць |
12 верасня 701 |
||||||
| Пахаванне | |||||||
 Медыяфайлы на Вікісховішчы | |||||||
Раннія гады
правіцьСергій быў выхадцам з сірыйскай сям’і з Антыёхіі, якая пасялілася ў Палерма на Сіцыліі. Сергій пакінуў Сіцылію і прыбыў у Рым падчас пантыфікату Адэадата II. Леў II пасвяціў яго ў кардыналы царквы Санта-Сусана (Рым) 27 чэрвеня 683 года, і ён стаў падымацца па службовай лесвіцы духавенства. Заставаўся кардыналам Санта-Сусаны, пакуль яго не абралі Папам[1][2][3].
Абранне
правіцьКалі 21 верасня 687 года пасля працяглай хваробы памёр папа Конан, яго архідыякан Пасхалій падкупіў экзарха Равены, Яна II Плаціна, разлічваючы з яго дапамогай стаць папам. Аднак больш шматлікай апынулася фракцыя ў падтрымку протаіерэя Тэадора. Дзве фракцыі пачалі ўзброеную барацьбу, размясціўшыся ў розных частках Латэранскага палаца — папскай рэзідэнцыі. Каб выйсці з тупіка, прадстаўнікі грамадзянскіх уладаў, арміі, духавенства і насельніцтва горада сустрэліся ў імператарскім палацы і абралі Сергія, а затым узялі штурмам Латэранскі палац, прымусіўшы двух канкуруючых кандыдатаў прызнаць Сергія[2][4].
Прытворна прызнаўшы Сергія, Пасхалій адправіў паслоў да Плаціна, абяцаючы яму вялікую суму золата ў абмен на ваенную падтрымку[4]. Экзарх прыбыў у Рым, але прызнаў, што Сергій быў абраны законна. Аднак ён усё роўна запатрабаваў абяцанае золата. Пасля інтранізацыі Сергія 15 снежня 687 года Плацін пайшоў. Пасхалій працягнуў інтрыгаваць і ў рэшце рэшт быў сасланы ў манастыр[2][4] па абвінавачванні ў вядзьмарстве.
Інтранізацыя Сергія скончыла апошні перыяд Sede Vacante перыяду «Візантыйскіх пап»[5].
Пантыфікат
правіць10 красавіка 689 года Сергій хрысціў караля Уэсекса Кэдвалу ў Рыме. Таксама пасвяціў святога Віліброрда біскупам фрызаў, Liber Pontificalis адзначае, што ён таксама пасвяціў Бертвальда арцыбіскупам Кентэрбэрыйскім.
Сергій прымаў актыўны ўдзел у спыненні спрэчкі аб трох раздзелах ў 698 годзе[2].
Сергій заснаваў дыяканію Санта-Марыя-ін-Віа-Лата на Корса, — часткі горада, якая актыўна развівалася ў VIII стагоддзі. Таксама аднавіў яго і аздобіў царкву Святых Касьмы і Даміяна[6].
Адказ на рашэнні Трульскага сабора
правіцьСергій I не прысутнічаў на Трульскім Саборы 692 года, у якім прынялі ўдзел 226 або 227 епіскапаў, у пераважнай большасці з Канстанцінопальскага Патрыярхату. Удзел Васіля з Гарціны на Крыце, які належаў да Рымскай патрыярхіі, было прынята на Усходзе як рымскае адабрэнне, але на самой справе ён не быў папскім легатам[7].
Сергій прызнаў несапраўднымі рашэнні савета і заявіў, што «хутчэй памрэ, чым пагодзіцца з новымі памылкамі»[8][9]. Трульскі сабор асудзіў некаторыя рэлігійныя практыкі царквы на Захадзе, напрыклад, практыку набажэнстваў у буднія дні Вялікага посту, пост па суботах на працягу ўсяго года і т.п. Вялікія рознагалоссі былі выяўлены ў дачыненні да ўсходніх і заходніх святароў да бясшлюбнасці святароў і дыяканаў.
Разгневаны імператар Юстыніян II накіраваў свайго прадстаўніка, таксама па імі Сергій, каб арыштаваць біскупа Яна з Порта, галоўнага папскага легата на трэцім Сусветным саборы ў Канстанцінопалі, і Баніфацыя, папскага саветніка[3]. Іх арышт успрымаўся духавенствам як папярэджанне папы[3]. Урэшце Юстыніян II аддаў загад аб арышце Сергія I і вывазе яго ў Канстанцінопаль. Аднак міліцыя экзарха Равены сарвала гэтую спробу[2][10]. Але замест таго каб падштурхнуць антывізантыйскія настроі, Сергій зрабіў усё, каб здушыць паўстанне[10]. Рашэнні Трульскага сабора не прызнаюцца ў Заходняй Царкве да гэтага часу.
Папа Сергій I памёр 8 верасня 701 года.
Яго змяніў Іаан VI.
Зноскі
- ↑ Horace Mann: The lives of the popes. Vol. I pt. 2, London 1903, p. 80
- ↑ а б в г д Frank N Magill, Alison Aves, Dictionary of World Biography (Routledge 1998 ISBN 978-1-57958041-4), vol. 2, pp. 823—825
- ↑ а б в Ekonomou, 2007, p. 223.
- ↑ а б в Ekonomou, 2007, p. 216.
- ↑ Ekonomou, 2007, p. 217.
- ↑ Ekonomou, 2007, p. 210.
- ↑ Wilfried Hartmann, Kenneth Pennington (editors), The History of Byzantine and Eastern Canon Law to 1500 (CUA Press 2012 ISBN 978-0-81321679-9), p. 79
- ↑ Hartmann (2012), p. 82
- ↑ Ekonomou, 2007, p. 222.
- ↑ а б Ekonomou, 2007, p. 224.
Літаратура
правіць- Сергий, римские папы // Энциклопедический словарь Брокгауза и Ефрона: В 86 томах (82 т. и 4 доп.) (руск.). — СПб., 1890—1907.
- Ekonomou, Andrew J. Byzantine Rome and the Greek Popes: Eastern influences on Rome and the papacy from Gregory the Great to Zacharias, A.D. 590—752. Lexington Books. 2007.