Сталінскі ампір
Сталінскі ампір (ад фр.: empire — «імперыя» і па аналогіі з ампір), таксама сталіанс — адзін з вядучых напрамкаў у архітэктуры, манументальным і дэкаратыўным мастацтве СССР з сярэдзіны 1940-х да сярэдзіны 1950-х гадоў. У сродках масавай інфармацыі выкарыстоўваецца як нефармальная абазначэнне усёй разнастайнасці сталінскай эклектыкі.
Сімвал сталінскага ампіру — знакамітыя сталінскія гмахі ў Маскве. Сталінскі ампір ў дэкоры памяшканняў — гэта, у прыватнасці, масіўная драўляная мэбля, ляпніна пад высокімі столямі, разьбяныя шафы, бронзавыя свяцільні і статуэткі.
Канцом эпохі сталінскага ампіру лічыцца Пастанова Цэнтральнага Камітэта КПСС і Савета Міністраў СССР ад 4 лістапада 1955 года № 1871 «Аб ліквідацыі празмернасцяў у праектаванні і будаўніцтве».[1]
Характэрныя рысы
правіць
Стыль злучыў у сабе элементы барока, ампіру эпохі Напалеона, позняга класіцызму, ар-дэко, а таксама неаготыкі (будынак МЗС) ён спалучае пампезнасць, раскошу, велічнасць і манументальнасць.
Адзін з прыкладаў інтэр’ераў, аформленых у стылі сталінскага ампіру, — банкетная зала ў будынку Цэнтральнага Маскоўскага іпадрома.
У дэкоры мэблі, якая выкарыстоўваецца ў афармленні інтэр’ераў ў стылі сталінскага ампіру, — разьба, якая ўключае ў сябе выявы лаўровых вянкоў, каласоў і пяціканцовых зорак.
Дэталь сталінскага ампіру — люстры, якія асвятляюць памяшканне, маюць парадны выгляд, часта выраблены з бронзы і упрыгожаны крыштальнымі падвескамі. Для дэкору памяшканняў часта выкарыстоўваюцца натуральныя матэрыялы — дрэва, мармур, бронзу, кераміку і крышталь.