Трансфарматар

Трансфарма́тар (ад лац.: transformo - пераўтвараць)— статычная (што не мае рухомых частак) электрамагнітная прылада для пераўтварэння пры дапамозе электрамагнітнай індукцыі пераменнага электрычнага току аднаго напружання ў пераменны ток звычайна другога напружання пры нязменнай частаце і без істотных страт магутнасці.

Гісторыя

Развіццё трансфарматараў пачалося ў 1831 годзе, калі Майкл Фарадэй адкрыў з'яву электрамагнітнай індукцыі, якая палягае ў аснове функцыянавання трансфарматараў. У тым жа годзе прыкладныя накіды схемы трансфарматара з'яўляюцца ў работах Генры і Фарадэя. 30 лістапада 1876 года Яблачкін П. М. атрымоўвае патэнт на трансфарматар з разомкнутым сярдэчнікам.

Складаецца

Схематычная выява трансфарматара

Усе трансфарматары складаюцца з:

• Дзвюх абмотак: першаснай і другаснай (магчымы выпадкі калі другасных абмотак некалькі)
• Магнітаправод (выпаўнены з ферамагнітнага матэрыяла)

Каэфіцыент трансфармацыі

Ступень змянення (трансфармацыі) ацэньваецца пры дапамозе каэфіцыента трансфармацыі K_TP

${K_{TP}}={\frac {E_{1}}{E_{2}}}={\frac {W_{1}}{W_{2}}}$

дзе:

E₁ — ЭРС у першаснай абмотцы

E₂ — ЭРС у другаснай абмотцы

W₁ — колькасць віткоў у першаснай абмотцы

W₂ — колькасць віткоў у другаснай абмотцы

Гл. таксама

• Электрычная падстанцыя

Крыніцы

• Курс лекцый па дысцыпліне «Электрычныя машыны» для студэнтаў спецыяльнасці Электрапрывад (ГДТУ імя П. О. Сухога)
• А. В. Іваноў-Смаленскі. Электрычныя машыны. — Масква 2006 год
• Бензарь В. К. Словарь-справочник по электротехнике, промышленной электронике и автоматике. — 2-е изд. — Мн.: Вышэйшая школа, 1985. — С. 133—135. — 176 с. — 20 000 экз.