Уладзімір Сямёнавіч Маканін

Уладзімір Сямёнавіч Маканін (руск.: Влади́мир Семёнович Мака́нин; 13 сакавіка 1937, Орск, Арэнбургская вобласць, РСФСР — 1 студзеня 2017, пас. Красны, Аксайскі раён, Растоўская вобласць, Расія) — рускі пісьменнік рэалістычнага напрамку.

Уладзімір Сямёнавіч Маканін
Асабістыя звесткі
Дата нараджэння	13 сакавіка 1937(1937-03-13)[…]
Месца нараджэння	Орск, Арэнбургская вобласць, РСФСР, СССР
Дата смерці	1 лістапада 2017(2017-11-01)[…] (80 гадоў)
Месца смерці	Красны, Навашахцінск, Растоўская вобласць, Расія
Пахаванне	Аксайскі раён[d]
Грамадзянства	СССР  Расія
Альма-матар	механіка-матэматычны факультэт МДУ[d] Вышэйшыя курсы сцэнарыстаў і рэжысёраў
Месца працы	Літаратурны інстытут імя А. М. Горкага
Прафесійная дзейнасць
Род дзейнасці	матэматык, пісьменнік, празаік
Жанр	проза
Мова твораў	руская
Прэміі	Пушкінская прэмія[d] (1998) Рускі Букер (1993) Еўрапейская прэмія па літаратуры[d] (2012)
Узнагароды
makanin.com (руск.)
Медыяфайлы на Вікісховішчы

Біяграфія

Нарадзіўся 13 сакавіка 1937 года ў Орску Арэнбургскай вобласці ў сям’і інжынера-будаўніка Сямёна Сцяпанавіча Маканіна і настаўніцы Ганны Іванаўны. Пасля вайны сям’я апынулася ў Чарнікоўске, прыгарадзе Уфы, дзе Уладзімір вучыўся ў сярэдняй школе, рана праявіўшы здольнасці да матэматыкі і шахмат.

У 1960 годзе скончыў механіка-матэматычны факультэт Маскоўскага дзяржаўнага ўніверсітэта імя М. В. Ламаносава, пасля чаго на працягу 10 гадоў выкладаў у вышэйшых навучальных установах і паралельна вучыўся на Вышэйшых сцэнарных курсах. Пэўны час працаваў у лабараторыі Ваеннай акадэміі імя Дзяржынскага.

Атрымаўшы ў 1971 годзе другі дыплом сцэнарыста, працаваў рэдактарам у выдавецтве «Советский писатель». Вёў семінар прозы ў Літаратурным інстытуце імя Горкага. У 1972 годзе трапіў у аварыю і сур’ёзна траўмаваў хрыбетнік, пасля чаго доўга аднаўляўся. У 1969 годзе стаў членам, а ў 1985 годзе — членам праўлення Саюза пісьменнікаў СССР. Апавяданні і аповесці пачатку 1980-х гадоў вылучылі яго ў лідары рускай літаратуры таго часу (так званае «пакаленне саракагадовых»). У 1987 годзе ўвайшоў у рэдкалегію часопіса «Знамя».

Узначальваў журы Нацыянальнай літаратурнай прэміі «Вялікая кніга» ў 2007 годзе, у 2008 годзе сам атрымаў гэтую прэмію. Апошнія тры гады жыў і працаваў у пасёлку Красным пад Растовам-на-Доне.

Памёр 1 лістапада 2017 года пасля цяжкай хваробы. Пахаваны 3 лістапада на сельскіх могілках недалёка ад дома.

Бібліяграфія

Раманы

• Партрэт і вакол (1978)
• Ключароў-раман
• Адзін і адна (1987)
• Прадвеснік (1983)
• Свецік-раман
• Андэграўнд, або Герой нашага часу (1998)
• Спалох (2006) = Абстрэл (у новай аўтарскай рэдакцыі, 2018)
• Асан (2008)
• Дзве сястры і Кандзінскі (2011)

Аповесці і апавяданні

• Безбацькоўства (1971)
• Простая ісціна (1976)
• Старыя кнігі (1976)
• Ключароў і Алімушкін (1977)
• Грамадзянін, які ўцякае (1978)
• Аддушына (1979)
• Рака з хуткай плынню (1979)
• Пагоня (1979)
• Антылідар (1980)
• Галасы (1982)
• Блакітнае і чырвонае (1982)
• Прадвеснік (1982)
• Чалавек світы (1982)
• Дзе сыходзілася неба з пагоркамі (1984)
• Страта (1987)
• Адстаўшы (1987)
• Аднадзённая вайна
• Лаз (1991, аповесць)
• Доўгі наш шлях (1991)
• Сюжэт асераднення (1992)
• Стол, пакрыты сукном і з графінам пасярэдзіне (1993)
• На першым дыханні
• Наша раніца
• Сюр ў Пралетарскім раёне
• Каўказскі палонны (1994)
• Дашанька
• Спявайце ім стоячы
• У дажджлівыя дні
• Ноч... Коска... Ноч...
• Апошні лагер
• Літара «А» (аповесць)
• За рысай міласэрнасці (аповесць)
• Сюр ў пралетарскім раёне (аповесць)

Узнагароды

• ордэн «Знак Пашаны» (1984),
• прэмія «Рускі Букер» (1993) за раман «Стол, пакрыты сукном І з графінам Ў сярэдзіне»,
• Дзяржаўная прэмія Расійскай Федэрацыі ў галіне літаратуры і мастацтва (1999),
• Пушкінская прэмія фонда Тэпфера (ФРГ),
• прэмія «Пенэ» (Італія),
• прэмія «Вялікая кніга» (2008) за раман «Асан»,
• Еўрапейская прэмія па літаратуры (2012),
• прэмія «Ясная Паляна» ў намінацыі «Сучасная класіка» за кнігу «Дзе сыходзілася неба з пагоркамі».