Фам Ван Фу
Фам Ван Фу (в’етн.: Phạm Văn Phú; 16 кастрычніка 1928 — 30 красавіка 1975) — генерал-маёр Узброеных сіл Рэспублікі В’етнам, удзельнік Індакітайскай і В’етнамскай войнаў.
| Фам Ван Фу | |
|---|---|
| Дата нараджэння | 1927 |
| Месца нараджэння | |
| Дата смерці | 30 красавіка 1975 |
| Грамадзянства | |
| Прыналежнасць |
 Паўднёвы В’етнам |
| Род войскаў |
Нацыянальная армія В’етнама/Узброеныя сілы Францыі (1952—1954) Узброеныя сілы Рэспублікі В’етнам (1955—1975) |
| Гады службы | 1952—1975 |
| Званне |
 генерал-маёр |
| Бітвы/войны |
Індакітайская вайна, Вайна ў В’етнаме |
Біяграфія правіць
Нарадзіўся 16 кастрычніка 1928 года ў канфуцыянскіх сям’і ў Хадонге, Паўночны В’етнам (цяпер частка Ханоя). У 1948 годзе скончыў французскамоўную сярэднюю школу. Затым працаваў дзяржаўным служачым на малой радзіме.
У 1952-м запісаўся ў Нацыянальную армію В’етнама, самастойнае аддзяленне Узброеных сіл Францыі ў калоніі. Скончыў курсы ў Ваеннай акадэміі Далата, з якой выпусціўся 28 чэрвеня 1953 года ў званні другога лейтэнанта. Пасля адабраны ў 5-ы парашутны батальён на пасаду камандзіра ўзвода. У снежні таго ж года стаў намеснікам камандзіра роты.
14 сакавіка 1954 года прызначаны капітанам 1-й роты 5-га нацыянальнага паветрана-дэсантнага батальёна В’етнама. Пад яго пачаткам падраздзяленне прыняло ўдзел у бітве пры Д’енб’енфу. Кіраўніцтва асабліва ацаніла дасягненняў роты ў задачы захопу ключавой кропкі Эліян-Хіл (пагорак C1). За гэта быў павышаны да капітана.
У маі ён трапіў у палон да байцоў В’етмінь. Некаторы час лічыўся зніклым без вестак. Утрымліваўся ў лагеры для ваеннапалонных Дзінь Ка. Вызвалены пасля падпісання Жэнеўскай дамовы. Пасля ўліўся ў шэрагі арміі Рэспублікі В’етнам.
У верасні 1955 года яго адправілі на навучанне ў навучальны цэнтр у Куан Трэ. У сярэдзіне студзеня 1960-га заняў пасаду начальніка правінцыйнага савета бяспекі правінцыі К’енфон. У маі таго ж года быў прызначаны начальнікам акругі Тра Ку ў правінцыі Віньлонг. У пачатку жніўня 1961 года стаў камандзірам аб’яднанай эскадрыллі спецназа. У апошні тыдзень кастрычніка на месяц накіраваны вучыцца за мяжу на курс падрыхтоўкі і аперацый спецназа на Акінаву, Японія.
У кастрычніку 64-га прызначаны камандуючым атрадам спецыяльнага прызначэння 3-га тактычнага раёна. 10 жніўня стаў начальнікам штаба камандавання спецназа.У канцы чэрвеня 1965 года заняў пасаду камандзіра 2-й пяхотнай дывізіі і 12-й тактычнай дывізіі. У кастрычніку наступнага года заняў пасаду памочніка камандзіра пяхоты 1-й дывізіі. У пачатку ліпеня 1968 года яго прызначылі камандзірам 44-й тактычнай дывізіі ў раёне Донг Тхап Муой. У пачатку студзеня 70-га заняў пасаду кіраўніка сіл спецыяльных аперацый. У 1973 годзе быў прызначаны начальнікам навучальнага цэнтра Куанг Чунг. У лістападзе 74-га стаў камандуючым 2-га корпуса і 2-й ваеннай акругі.
Увесну 1975 года падчас вясновага наступлення арганізоўваў адыход сіл 2-га корпуса.
Раніцай 29 красавіка, знаходзячыся па адрасе Сайгон, вуліца Гіалонг, дом 19, прыняў рашэнне звесці рахункі з жыццём. Фам выпіў яд і запаў у кому. Лекары павезлі яго ў бальніцу Грал, дзе той памёр 30 красавіка ў 23:15.
Узнагароды правіць
- Медаль Баа Куока III ступені
Сям’я правіць
Бацька — Фам Ван Тыч, маці — Нгуен Тхі Нхім.
Быў жанаты на Да Ты Лам Дэ. У шлюбе нарадзілася восем дзяцей: Фам Нгок Куі, Фам Нгок Вінь, Фам Нгок Хіен, Фам Тхі Фуонг Ха, Фам Тхі Фуонг Тао, Фам Тхі Фуонг Дунг, Фам Нгок Донг і Фам Нгок Фук. Пасля падзення паўднёвав’етнамскага рэжыму на радзіме засталася толькі адна дачка, астатнія сямёра абгрунтаваліся ў ЗША.
Літаратура правіць
- Trần Ngọc Thống, Hồ Đắc Huân, Lê Đình Thụy (2011). Lược sử Quân lực Việt Nam Cộng hòa