Цэла
Цэла (лац.: cella) — унутраная частка грэчаскага і рымскага храма.
Першапачаткова маленькі (пазней і вялікі) пакой для харчовых прыпасаў у рымскіх дамах; таксама ўнутраная частка культавых будынкаў, асабліва храмаў, у якой знаходзіліся выява божастваў; унутранае свяцілішча, куды быў забаронены ўваход усім, акрамя пэўнага кола духавенства.
Памер цэлы класічных храмаў быў невялікі і адрозніваўся прастатой аздаблення, у параўнанні з вонкавым бокам храма, дзе абшчына вернікаў збіралася для правядзення абрадаў.
У цэле, папярэднікам якой з'яўляюцца мінойскія і мікенскія мегароны без знешняга порціка і калон (пранаас), захоўваліся скарбы храма, ахвяраванні вернікаў.
За цэлай, у апістадоме, знаходзіўся адытон — святая святых храма, куды ўваход быў схаваны, каб не дапусціць рабаванні скарбаў. Размяшчэнне калон адносны цэлы вызначае розныя віды храмаў (антавы храм, прастыль, перыптар, псеўдаперыптар, дыптар, псеўдадыптар).