Чуйскі стэп
Чу́йскі стэп[1] (руск.: Чуйская степь) — міжгорная катлавіна ў Рэспубліцы Алтай, на паўднёвым усходзе Алтая, у верхнім цячэнні ракі Чуя.
| Чуйскі стэп | |
|---|---|
| руск.: Чуйская степь | |
 | |
| Каардынаты: 49°55′ пн. ш. 88°30′ у. д.HGЯO | |
| Размяшчэнне |
 Расія, Рэспубліка Алтай |
| Вышыня над узроўнем мора | 1750—2200 м |
| Працягласць з поўначы на поўдзень | 30—40 км |
| Працягласць з захаду на ўсход | каля 70 км |
| Рэкі | Чуя, Кызылўын, Юстыт, Чаганузун |
  Чуйскі стэп |
|
 Чуйскі стэп |
|
 Катэгорыя на Вікісховішчы | |
Даўжыня катлавіны каля 70 км, шырыня 30—40[2] км. Вышыні 1750—2200 м. З усіх бакоў Чуйскі стэп абмежаваны горнымі хрыбтамі: Курайскім (з поўначы), Паўднёва-Чуйскім і Паўночна-Чуйскім (на захадзе), Сайлюгем (на поўдні) і хрыбтом Чыхачова (на ўсходзе). Катлавіна складзена з ледавіковых і азёрна-рачных адкладаў. Пераважае паўпустынная расліннасць.
Праз катлавіну пралягае Чуйскі тракт (федэральная аўтамабільная дарога Р256).
Зноскі
- ↑ Беларуская энцыклапедыя: У 18 т. Т. 17: Хвінявічы — Шчытні / Рэдкал.: Г. П. Пашкоў і інш. — Мн. : БелЭн, 2003. — Т. 17.
- ↑ Чуйская степь // «Мегаэнциклопедия Кирилла и Мефодия» megabook.ru (руск.)
Літаратура правіць
- Чуйскі стэп // Беларуская энцыклапедыя: У 18 т. Т. 17: Хвінявічы — Шчытні / Рэдкал.: Г. П. Пашкоў і інш. — Мн. : БелЭн, 2003. — Т. 17. — 512 с. — 10 000 экз. — ISBN 985-11-0035-8. — ISBN 985-11-0279-2 (т. 17). — С. 287.
- Словарь «География России» / Главный редактор А. П. Горкин — М.: Большая Российская энциклопедия, 1998. (руск.)
- Чуйская степь (руск.) — артыкул з Вялікай савецкай энцыклапедыі
Спасылкі правіць
- Чуйская степь // «Мегаэнциклопедия Кирилла и Мефодия» megabook.ru (руск.)
- Чуйская степь // Энциклопедический словарь Брокгауза и Ефрона: В 86 томах (82 т. и 4 доп.) (руск.). — СПб., 1890—1907. (руск.)
Панарама Чуйскага стэпу