Шафіа Ахмед аш-Шэйх
Шафіа (аш-Шафі) Ахмед аш-Шэйх (англ.: Alshafi Ahmed Elshikh, араб. الشفيع أحمد الشيخ; 2 мая 1924, Шэндзі ‒ 26 ліпеня 1971, Хартум) — дзеяч суданскага і міжнароднага рабочага руху.
| Шафіа Ахмед аш-Шэйх | |
|---|---|
 | |
| Дата нараджэння | 2 мая 1924 |
| Месца нараджэння | |
| Дата смерці | 26 ліпеня 1971 (47 гадоў) |
| Месца смерці | |
| Грамадзянства | |
| Род дзейнасці | палітык |
| Жонка | Фаціма Ахмед Ібрахім[d][1] |
| Узнагароды | |
 Медыяфайлы на Вікісховішчы | |
Біяграфія
правіцьНарадзіліся ў горадзе Шэндзі ў сям’і племя джа’алін. Скончыў рамеснае вучылішча ў горадзе Атбара, працаваў рабочым-чыгуначнікам і ў чыгуначных майстэрнях.
Прымаў актыўны ўдзел у рабочым і камуністычным руху краіны. У 1947 годзе ўдзельнічаў у стварэнні першага ў Судане прафсаюза чыгуначнікаў, стаў яго генеральным сакратаром і заклаў асновы будучай Усеагульнай Федэрацыі рабочых прафсаюзаў Судана (Саюза рабочых Судана), у 1948 годзе быў прызначаны памочнікам генеральнага сакратара праффедэрацыі. З 1950 года сакратар, а затым генеральны сакратар Усеагульнай федэрацыі рабочых прафсаюзаў Судана.
З 1946 года быў членам Суданскай Камуністычнай партыі (СКП). У 1951 годзе быў абраны членам Цэнтральнага камітэта партыі, а затым сакратаром ЦК і членам Палітбюро ЦК СКП. За сваю дзейнасць неаднаразова падвяргаўся рэпрэсіям з боку ўладаў, арыштам і турэмнаму зняволенню (так, за супраціў ваеннаму рэжыму Ібрахіма Аббуда быў прысуджаны да пяці гадоў турмы ў 1959 годзе).
У 1957 годзе ў 33-гадовым узросце стаў віцэ-старшынёй Сусветнай федэрацыі прафсаюзаў, ператварыўшыся ў аднаго з самых маладых рабочых лідараў у міжнародным прафсаюзным руху. Знаходзячыся ў турме, быў узнагароджаны Міжнародны медаль Міру, якую змог атрымаць пасля вызвалення ў 1964 годзе, калі 55 прафсаюзаў зноў абралі яго памочнікам генеральнага сакратара Федэрацыі рабочых прафсаюзаў Судана.
Калі пасля кастрычніцкага паўстання быў сфармаваны пераходны ўрад Сіра аль-Хаціма Аль-Халіфы, Шафія як прадстаўнік працоўнага класа быў прызначаны міністрам Аб’яднанага нацыянальнага фронту на перыяд з кастрычніка 1964 па люты 1965 года; яго жонка Фаціма Ахмед Ібрахім таксама заняла міністэрскую пасаду (па квоце Саюза Суданскіх жанчын).
З 1965 года — член Сусветнага Савета Міру. З чэрвеня 1967 года ўзначальваў Суданскі Камітэт абароны правоў арабскіх народаў, сфармаваны ў адказ на Шасцідзённую вайну. У 1970 годзе ўзнагароджаны Міжнароднай Ленінскай прэміяй «За ўмацаванне міру паміж народамі» за 1968 і 1969 гады.
У 1971 годзе пасля перавароту групы леванастроеных афіцэраў і контрперавароту суданскія ўлады генерала Джафара Мухамеда Німейры абвінавацілі Шафіа і іншых прадстаўнікоў кіраўніцтва камуністычнай партыі (такіх, як Абд аль-Халік Махджуб і Джозеф Гаранг) у прыналежнасці да спробы дзяржаўнага перавароту і пакаралі смерцю па прыгаворы ваеннага трыбунала[2]. Перад павешаннем сам накінуў на сябе вяроўку і абвясціў: «Няхай жыве Суданскі народ! Няхай жыве рабочы клас!».