Opus Anglicanum
Opus Anglicanum або англійская праца — гэта вытанчанае рукадзелле сярэднявечнай Англіі для царкоўнага ці свецкага выкарыстання на адзенні, завесах або іншых тэкстыльных вырабах, часта з выкарыстаннем залатых і сярэбраных нітак на багатай аксамітнай або ільняной аснове. Такая англійская вышыўка карысталася вялікім попытам у Еўропе, асабліва з канца XII да сярэдзіны XIV стагоддзяў, і была прадуктам раскошы, які часта выкарыстоўваўся для дыпламатычных падарункаў.
_MET_cl1982.432.R.jpg)
Выкарыстанне правіць
Большасць захаваных прыкладаў Opus Anglicanum былі распрацаваны для літургічнага выкарыстання. Гэтыя вытанчаныя і дарагія вышыўкі часта вырабляліся ў якасці ўбрання, напрыклад, накідак, арнатаў і орфрыяў, або ў якасці антэпендыяў, якімі накрывалі святыні, ці іншага царкоўнага ўбрання. Да свецкіх узораў, вядомых цяпер пераважна толькі па тагачасных інвентарах, адносяцца розныя віды адзення, конскія ўбранні, кніжныя вокладкі і дэкаратыўныя заслоны.
Вытворчасць правіць
Opus Anglicanum звычайна вышываўся на лёне або, пазней, на аксаміце, швом «назад іголку» і выкладваўся шаўковымі залатымі або срэбранымі ніткамі[2]. Залатая нітка, жэмчуг і каштоўныя камяні згадваюцца ў інвентарных апісаннях. Нягледзячы на тое, што мастацтва Opus Anglicanum часта асацыявалася з жаночымі манастырамі, да часоў Генрыха III (правіў у 1216—1272), які набыў шэраг прадметаў для выкарыстання ў сваім двары і для дыпламатычных падарункаў, асноўная частка вытворчасці была ў свецкіх майстэрнях, галоўным чынам у Лондане. Імёны розных мужчын-вышывальшчыкаў таго перыяду згадваюцца ў Вестмінстэрскіх каралеўскіх рахунках[3].
Рэпутацыя правіць
Англійскае рукадзелле стала вядомым ва ўсёй Еўропе ў англасаксонскі перыяд (хоць захавалася вельмі мала прыкладаў) і заставалася такім на працягу ўсёй гатычнай эпохі. Ватыканскі вопіс 1295 года пералічвае больш за 113 прадметаў з Англіі, больш, чым з любой іншай краіны[4]. Бенедыктынскі летапісец Мацвей Парыжскі са школы Святога Альбана паведамляе пра просьбу папы Інакенція IV, які зайздросціў расшытым капам і мітрам англійскіх святароў, каб цыстэрцыянскія рэлігійныя дамы дасылалі больш: «Гэты загад мілорда Папы не выклікаў незадавальнення лонданскіх купцоў, якія гандлявалі гэтымі вышыўкамі і прадавалі іх па сваёй цане»[5]. Звычайна лічыцца, што вяршыня стылю і вытанчанасці была дасягнута ў творчасці XIII і пачатку XIV стагоддзяў. На ўплывовай выстащцы ў Музеі Вікторыі і Альберта ў верасні-лістападзе 1963 года было прадстаўлена некалькі прыкладаў Opus Anglicanum гэтага перыяду разам з сучаснымі творамі драўлянай і каменнай скульптуры, вырабаў з металу і слановай косці[6].
Прыклады правіць
Паказчыкі захавальнасці для Opus Anglicanum нізкія (асабліва для свецкіх твораў), што відаць з параўнання вялікай колькасці пералічаных у сучасных інвентарах з нешматлікімі прыкладамі, якія ўсё яшчэ існуюць. Часам царкоўнае адзенне пазней мадыфікавалася для розных мэтаў, напрыклад, для пакрыцця алтара або вокладкі для кніг. Іншыя былі пахаваны разам са сваімі ўладальнікамі, як ўбранні біскупаў сярэдзіны XIII стагоддзя Вальтэра дэ Кантылупе і Уільяма дэ Блуа, фрагменты якіх былі знойдзены, калі іх магілы ў Вустэрскім саборы былі адкрыты ў XVIII стагоддзі. Аднак большасць з іх былі занядбаныя, знішчаны іканаборцамі або распораны ці спалены, каб атрымаць каштоўныя металы з залатых і сярэбраных нітак. Нягледзячы на тое, што фрагментарныя прыклады можна знайсці ў шэрагу музеяў, найбольш важныя спецыялізаваныя калекцыі адзення Opus Anglicanum знаходзяцца ў музеі Клойстэрс у Нью-Ёрку, Музеі Вікторыі і Альберта ў Лондане і ў Скарбніцы Сенскага кафедральнага сабора.
Захавалася толькі некалькі англасаксонскіх твораў, у тым ліку тры творы ў Дарэме, якія былі пакладзены ў труну Святога Катберта, верагодна, у 930-х гадах пасля таго, як былі падараваны каралём Этэльстанам; аднак яны былі зроблены ў Вінчэстэры паміж 909 і 916 гг. Па словах Уілсана, гэта творы «ашаламляльнага бляску і якасці», у тым ліку фігуры святых і важныя раннія ўзоры стылю Вінчэстэраў, хоць паходжанне іх стылю застаецца загадкай; яны найбольш блізкія да фрагмента насценнага роспісу з Вінчэстэра і ранняга прыкладу акантавага дэкору[7]. Самая ранняя група захаванняў, цяпер пераўпарадкаваная і ў асноўным выбраная нітка з каштоўнага металу, — гэта поласы або аблямоўкі ад адзення, якія ўключаюць жамчужыны і шкляныя пацеркі, з рознымі тыпамі скруткаў і ўпрыгажэнняў з жывёламі. Верагодна, яны належаць да IX стагоддзя і цяпер знаходзяцца ў царкве ў Маасейку ў Бельгіі[8]. Іншым відам такога тэкстылю з’яўляецца адзенне, праілюстраванае на мініяцюрным партрэце Святога Этэльвольда ў яго Бэнэдыкцыянале, на якім бачны край таго, што здаецца велізарнай «кветкай» аканта (тэрмін, які выкарыстоўваецца ў некалькіх дакументальных запісах), які пакрывае спіну і плечы чалавека, што носіць яго. Іншыя пісьмовыя крыніцы згадваюць і іншыя маштабныя кампазіцыі[9].
Адным з асабліва выдатных прыкладаў з’яўляецца арнат «Пакланенне вешчуноў», створаны ў 1325 годзе ў чырвоным аксаміце, вышытым залатымі ніткамі і жэмчугам, у Метраполітэн-музеі ў Нью-Ёрку. На ім адлюстравана сцэна з Нараджэння Хрыстова з акцэнтам на дэкаратыўныя матывы, кветкі, жывёлаў, птушак, звяроў і анёлаў. Батлер-Боўдэнская капа ў Музеі Вікторыі і Альберта — яшчэ адзін захаваны прыклад; у гэтай жа калекцыі ёсць больш позняя капа, зробленая для набору ўбораў, перададзеных Генрыхам VII Вестмінстэрскаму абацтву .
Ёсць два цудоўныя прыклады Opus Anglicanum, якія былі канчатковымі часткамі алтарпендыума (антэпендыума), які захоўваецца ў Бернскім гістарычным музеі ў Швейцарыі.
Зноскі
- ↑ Davenport, Cyril, English Embroidered Bookbindings, edited by Alfred Pollard, London, 1899
- ↑ Levey, S. M. and D. King, The Victoria and Albert Museum’s Textile Collection Vol. 3: Embroidery in Britain from 1200 to 1750, Victoria and Albert Museum, 1993, ISBN 1-85177-126-3
- ↑ Article: Opus Anglicanum, Grove Dictionary of Art, Oxford, 1996
- ↑ Remnant 1964:111; Bonnie Young, «Opus Anglicanum» The Metropolitan Museum of Art Bulletin, New Series, 29.7 (March 1971:291-298) p. 291; the article was occasioned by an exhibition at The Cloisters.
- ↑ Quoted Young 1971:291.
- ↑ King, David (ed), Opus Anglicanum (exhibition catalogue), London, V&A Press, 1963.
- ↑ Wilson, 154—156, quote 155; Dodwell (1993), 26; Golden Age, 19, 44, though neither these nor any textiles could be lent for the exhibition.
- ↑ Wilson, 108; Dodwell (1993), 27, who gives details of further fragments.
- ↑ Dodwell (1982), 183—185; portrait of Saint Aethelwold Архівавана 16 кастрычніка 2008.
Літаратура правіць
- Davenport, Cyril, English Embroidered Bookbindings, edited by Alfred Pollard, London, 1899 (
- English Embroidered Bookbindings at Project Gutenberg)
- «Dodwell (1982)»: Dodwell, C. R., Anglo-Saxon Art, A New Perspective, 1982, Manchester UP, ISBN 0-7190-0926-X
- «Dodwell (1993)»: Dodwell, C. R., The Pictorial arts of the West, 800—1200, 1993, Yale UP, ISBN 0-300-06493-4
- «Golden Age»: Backhouse, Janet, Turner, D.H., and Webster, Leslie, eds.; The Golden Age of Anglo-Saxon Art, 966—1066, 1984, British Museum Publications Ltd, ISBN 0-7141-0532-5
- Levey, S. M. and D. King, The Victoria and Albert Museum’s Textile Collection Vol. 3: Embroidery in Britain from 1200 to 1750, Victoria and Albert Museum, 1993, ISBN 1-85177-126-3
- Wilson, David M.; Anglo-Saxon: Art From The Seventh Century To The Norman Conquest, Thames and Hudson (US edn. Overlook Press), 1984.
- King, Donald: Opus Anglicanum: English Medieval Embroidery, London: HMSO, 1963.
- Christie, A.G.I: English Medieval Embroidery, Oxford: Clarendon Press, 1938.
- Staniland, K: Medieval Craftsmen: Embroiderers, London: British Museum Press, 1991.
- Michael, M.A: The Age of Opus Anglicanum (London, Harvey Miller/Brepols, 2016.
- Browne C., Davies, G & Michael, M.A: English Meidieval Embroidery, Opus Anglicanum, London and New Haven, Yale University Press, 2016.