Іван Сямёнавіч Козіч
Іван Сямёнавіч Козіч (1920—2000) — савецкі лётчык-знішчальнік, удзельнік Вялікай Айчыннай вайны, Герой Савецкага Саюза (1943).
| Іван Сямёнавіч Козіч | |||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Дата нараджэння | 3 сакавіка 1920 | ||||||||
| Месца нараджэння | |||||||||
| Дата смерці | 1 кастрычніка 2000 (80 гадоў) | ||||||||
| Месца смерці | |||||||||
| Грамадзянства | |||||||||
| Прыналежнасць |
 СССР |
||||||||
| Род войскаў | Ваенна-паветраныя сілы | ||||||||
| Гады службы | 1938—1950 | ||||||||
| Званне |
 |
||||||||
| Часць | 721-ы знішчальны авіяцыйны полк | ||||||||
| Бітвы/войны | Вялікая Айчынная вайна | ||||||||
| Узнагароды і званні |
|
||||||||
Біяграфія правіць
Іван Козіч нарадзіўся 3 сакавіка 1920 года ў вёсцы Старыя Маргі (цяпер — Уздзенскі раён Мінскай вобласці Беларусі). Скончыў няпоўную сярэднюю школу, два курсы індустрыяльнага тэхнікума і аэраклуб. У 1938 годзе Козіч быў прызваны на службу ў Рабоча-сялянскую Чырвоную Армію. У 1941 годзе ён скончыў Чугуеўскую ваенную авіяцыйную школу пілотаў. З кастрычніка таго ж года — на франтах Вялікай Айчыннай вайны. Прымаў удзел у баях на Бранскім, Цэнтральным і 1-м Беларускім франтах[1].
Да лютага 1943 года старшына Іван Козіч быў намеснікам камандзіра эскадрыллі 721-га знішчальнага авіяпалка 286-й знішчальнай авіядывізіі 15-й паветранай арміі Бранскага фронту. Да таго часу ён здзейсніў 210 баявых вылетаў, прыняў удзел у 31 паветраным баі, збіў 9 варожых самалётаў асабіста і яшчэ 4 — у складзе групы[1].
Указам Прэзідыума Вярхоўнага Савета СССР ад 21 красавіка 1943 года за «ўзорнае выкананне баявых заданняў камандавання на фронце барацьбы з нямецкімі захопнікамі і праяўленыя пры гэтым мужнасць і гераізм» старшына Іван Козіч быў удастоены высокага звання Героя Савецкага Саюза з уручэннем ордэна Леніна і медалі «Залатая Зорка» за нумарам 918[1].
У верасні 1944 года Козіч атрымаў цяжкае раненне і на фронт больш не вярнуўся. За час свайго ўдзелу ў баях ён здзейсніў 423 баявыя вылеты, збіў 16 варожых самалётаў асабіста і яшчэ 4 — у складзе групы. Пасля заканчэння вайны Козіч працягнуў службу ў Савецкай Арміі. У 1950 годзе ў званні маёра ён быў звольнены ў запас. Пражываў у пасёлку Сюзьва Юрлінскага раёна Пермскай вобласці, працаваў на лесанарыхтоўках. Памёр 1 кастрычніка 2000 года[1].
Быў таксама узнагароджаны двума ордэнамі Чырвонага Сцяга, ордэнам Аляксандра Неўскага, трыма ордэнамі Айчыннай вайны 1-й ступені, шэрагам медалёў[1].
Зноскі
- ↑ а б в г д Іван Сямёнавіч Козіч на сайце «Героі краіны»
Літаратура правіць
- Герои Советского Союза: Краткий биографический словарь / Пред. ред. коллегии И. Н. Шкадов. — М.: Воениздат, 1987. — Т. 1 /Абаев — Любичев/. — 911 с. — 100 000 экз. — ISBN отс., Рег. № в РКП 87-95382.
- Золотые Звёзды Прикамья. 3-е изд. пермь, 1974.
- Навечно в сердце народном. 3-е изд., доп. и испр. Минск, 1984.