Ізмаільская вобласць

Ізмаільская вообласць (укр.: Ізмаїльська область) — адміністрацыйна-тэрытарыяльная адзінка ва Украінскай ССР, якая існавала ў перыяд з 1940 па 1954 гг.

Ізмаільская вобласць
Ізмаїльська область
Краіна
Уваходзіць у
Адміністрацыйны цэнтр Ізмаіл
Найбуйнейшыя гарады Ізмаіл, Белгарад-Днястроўскі, Балград, Арцыз, Татарбунары, Рэні
Дата ўтварэння 7 жніўня 1940
Дата скасавання 15 лютага 1954
Насельніцтва 550 000
Плошча 12,4 тыс.
Ізмаільская вобласць на карце
Лагатып Вікісховішча Медыяфайлы на Вікісховішчы

Утварэнне правіць

Утворана 7 жніўня 1940 г. пад назвай Аккерманская вобласць на тэрыторыі Паўднёвай Бесарабіі. Спачатку цэнтрам быў Аккерман. 7 снежня 1940 г. абласны цэнтр быў перанесены ў Ізмаіл, і вобласць была адпаведна пераназваная. Агульная плошча вобласці складала 12 400 км2.

Пасля захопу румынскімі і нямецкімі войскамі, з 19 ліпеня 1941 г. да 25 жніня 1944 г. тэрыторыя Ізмаільскай вобласці знаходзілася пад уладай Румыніі ў складзе губернатарства Бесарабія.

14 лістапада 1945 г. была перайменаваная вялікая колькасць населеных пунктаў і адміністрацыйна-тэрытарыяльных адзінак вобласці з мэтою зменьшыць прысутнасць румынскіх, турэцкіх і другіх іншамоўных элементаў у тапаніміцы рэгіёна, зрабіўшы яе максімальна савецкай (г.зн. рускай).

15 лютага 1954 г. вобласць скасавалі, яе раёны ўвайшлі ў склад Адэскай вобласці.

Насельніцтва правіць

Паводле перапісу 1930 г. у межах будучай Ізмаільскай вобласці пражывала 550 тыс. чал., з якіх рускіх налічвалася 133 тыс. (24,25%), балгараў — 122 тыс. (22,26%), румын (малдаван) — 100 тыс. (18,19%), украінцаў — 82 тыс. (14,86%), немцаў — 60 тыс. (11,06%), гагаузаў — 21 тыс. (3,92%), іншых — 12 тыс. (2,25 %). Сапраўды ж украінцаў было значна больш - толькі ў Ізмальскім павеце прыкладна 20 тысяч жыхароў сёлаў Броска, Ларжанка, Матроска, Саф'яны, Кісліца, Гасан-Аспага (Першамайскае), Карамахмет (Шаўчэнкава), Дракула (Трудавое), Нерушай, Галілешты (Дэсантнае) і інш. было запісана рускімі. Балгараў сяла Вайсал (Васільеўка) былі запісаны румынамі, у той жа час сярод «іншых» налічвалася прыкладна 7 тыс. «ліпаван» (старавераў), якіх запісалі асобна ад рускіх.

Адміністрацыйны падзел правіць

Зноскі

Літаратура правіць