Уладзімір Сяргеевіч Улашчык: Розніца паміж версіямі
Створана перакладам старонкі "Улащик, Владимир Сергеевич" |
(Няма розніцы)
|
Версія ад 13:45, 2 сакавіка 2017
Уладзімір Сяргеевіч Улашчык (нар. 3 лютага 1943 года, в. Валіцкаўшчына Мінскага раёна Мінскай вобласці) — савецкі і беларускі вучоны-медык, фізіятэрапеўт. Міністр аховы здароўя БССР (1986—1990), дырэктар Інстытута фізіялогіі НАН Беларусі (2005—2010). Акадэмік НАН Беларусі (2009), доктар медыцынскіх навук, прафесар. Унёс значны ўклад у развіццё айчыннай фізіятэрапіі і курорталогіі[1]. Лаўрэат Дзяржаўнай прэміі БССР (1986).
Біяграфія
Нарадзіўся ў сялянскай сям'і.
У 1959 годзе з адзнакай скончыў сярэднюю школу № 29 г. Мінска. З 1959 па 1965 гады вучыўся ў Мінскім дзяржаўным медыцынскім інстытуце на лячэбным факультэце. З 1965 па 1968 гады — стажор-даследчык і асістэнт кафедры агульнай хіміі (там жа).
У 1968 годзе абараніў дысертацыю на суісканне вучонай ступені кандыдата біялагічных навук на тэму «Іёнафарэтычная пранікальнасць скуры і колькасныя заканамернасці электрафарэзу простых іёнаў праз скуру». З 1968 па 1977 гады — навуковы супрацоўнік і кіраўнік аддзела фізічных метадаў лячэння Беларускага НДІ неўралогіі, нейрахірургіі і фізіятэрапіі.
У 1974 годзе абараніў дысертацыю на суісканне вучонай ступені доктара медыцынскіх навук на тэму «Электрафарэз лекавых рэчываў (эксперыментальна-клінічнае даследаванне)». З 1975 года — член Савета маладых вучоных пры ЦК ЛКСМБ.
З 1976 па 2001 год — старшыня праўлення Беларускага таварыства фізіятэрапеўтаў і курортологов.
З 1977 па 2005 год — загадчык кафедры фізіятэрапіі і курорталогіі Беларускага дзяржаўнага інстытута ўдасканалення ўрачоў.
У 1980 годзе атрымаў вучонае званне прафесара па кафедры фізіятэрапіі.
З 1984 па 1987 год — дэпутат Мінскага гарадскога Савета народных дэпутатаў.
З 1986 па 1990 — міністр аховы здароўя БССР[2].
З 1986 па 1996 год — член Камітэта па дзяржаўных прэміях у галіне навукі і тэхнікі.
З 1988 па 1990 год — дэпутат Вярхоўнага савета БССР.
З 1989 года — член-карэспандэнт НАН Беларусі па спецыяльнасці «Медыцына».
З 1991 па 1996 год — прэзідэнт Асацыяцыі «Чалавек і народная медыцына».
У 1992 годзе яму была прысвоена кваліфікацыя фізіятэрапеўта вышэйшай катэгорыі.
З 1993 па 2005 год — галоўны рэдактар часопіса «Ахова здароўя»[3]. Па цяперашні час намеснік галоўнага рэдактара часопіса «Ахова здароўя»[4].
З 1993 па 2005 год — галоўны спецыяліст Міністэрства аховы здароўя Рэспублікі Беларусь па фізіятэрапіі.
C 1993 па 2009 — член Вышэйшай атэстацыйнай камісіі пры Савеце Міністраў Рэспублікі Беларусь, старшыня і член экспертных саветаў ВАК Рэспублікі Беларусь.
З 2003 года — ганаровы акадэмік Беларускай медыцынскай акадэміі паслядыпломнай адукацыі.
З лютага 2005 года па жнівень 2010[2] года — дырэктар Інстытута фізіялогіі НАН Беларусі.
З 2006 года — галоўны рэдактар часопіса «Навіны медыка-біялагічных навук».
У 2009 годзе быў абраны акадэмік НАН Беларусі па спецыяльнасці «Фізічная медыцына».
З верасня 2010[2] года — кіраўнік аддзела і галоўны навуковы супрацоўнік Інстытута фізіялогіі НАН Беларусі[5].
Падрыхтаваў больш за 70 дактароў і кандыдатаў навук.
Аўтар больш за 150 вынаходак і аўтарскіх сведчанняў, двух навуковых адкрыццяў[1]. Ім і з яго ўдзелам распрацаваны і ўкаранёны ў вытворчасць каля 50 фізіятэрапеўтычных апаратаў.
Апублікаваў больш за 800 навуковых прац, у тым ліку 50 манаграфій, падручнікаў і навучальных дапаможнікаў, больш за 400 часопісных артыкулаў, 50 метадычных рэкамендацый і інструкцый.
Узнагароды
- Медаль «У азнаменаванне 100-годдзя з дня нараджэння Уладзіміра Ільіча Леніна» (1970).
- Значок «Выдатніку аховы здароўя» (СССР) (1974).
- Значок «Выдатнік вынаходніцтва і рацыяналізацыі» (1980).
- Лаўрэат Дзяржаўнай прэміі БССР у галіне навукі і тэхнікі за комплекс прац па тэорыі і метадам ультрагукавой тэрапіі (1986).
- Ганаровае званне «Заслужаны дзеяч навукі Рэспублікі Беларусь» (1996).
- Ганаровая грамата Вярхоўнага Савета Рэспублікі Беларусь (2003).
- Нагрудны знак «Выдатнік друку Беларусі» (2004)[5].
- Ганаровы прафесар БДМУ і Гейдэльбергскага ўніверсітэта, ганаровы доктар медыцыны БДМУ (2001)
Бібліяграфія
Аўтар больш 800 навуковых прац, больш за 50 манаграфій, падручнікаў і навучальных дапаможнікаў, 50 метадычных указанняў і интрукций, больш за 400 часопісных артыкулаў[1].
- {{{загаловак}}}. — 2013.
- {{{загаловак}}}. — 2010.
- {{{загаловак}}}. — 2008.
- {{{загаловак}}}. — 2008.
- {{{загаловак}}}. — 1994.
- {{{загаловак}}}. — 1993.
- {{{загаловак}}}. — 1986.
- {{{загаловак}}}. — 1983.
- {{{загаловак}}}. — 1981.
- {{{загаловак}}}. — 1976.
Зноскі
Літаратура
- {{{загаловак}}}. — 2013.
- {{{загаловак}}}. — 2013.
- {{{загаловак}}}. — 2013.
- {{{загаловак}}}. — 2013.
- {{{загаловак}}}. — 2003.
- {{{загаловак}}}. — 2012.