Уніяцкая Царква ў Рэчы Паспалітай: Розніца паміж версіямі
[дагледжаная версія] | [дагледжаная версія] |
Змесціва выдалена Змесціва дададзена
Artsiom91Bot (размовы | уклад) др вікіфікацыя, аўтаматычная перапрацоўка спасылкі на ЭнцВКЛ з дапамогай AWB |
др →Утварэнне |
||
Радок 22:
=== Утварэнне ===
Спробы ажыццявіць царкоўную унію ў [[ВКЛ|Вялікім княстве Літоўскім (ВКЛ)]] рабіліся з XV ст. (гл. [[Канстанцкі сабор 1414-1418]]). [[Фларэнційская унія]] ([[1439]]), падпісаная з боку Кіеўскай мітраполіі мітрапалітам Ісідорам, была адвергнута ў ВКЛ; аднак шэраг літоўска-наваградскіх мітрапалітаў былі яе прыхільнікамі, у т. л. [[Рыгор Цамблак|Грыгорый Балгарын]], [[Місаіл (Пструх)|Місаіл]], Іосіф I. На Брэсцкім саборы
Дагматычныя, абрадава-літургічныя, іерархічныя і юрыдычныя асновы уніяцтва вызначаны 33 «берасцейскімі артыкуламі», прызнанне якіх з'яўлялася ўмовай для заключэння уніі. Артыкулы былі закліканы ліквідаваць дэзарганізацыю Праваслаўнай Царквы ва ўсіх сферах духоўнага, матэрыяльнага і культурнага жыцця і мелі выразную этнаахоўную накіраванасць. Яны абгаворвалі дзяржаўныя гарантыі памеснасці Уніяцкай Царквы, стваралі перашкоду яе лацінізацыі і паланізацыі, прадугледжвалі захаванне адміністрацыйнай самастойнасці і незалежнасці ад польскага Касцёла, павышэнне сацыяльнага статуса епіскапата, захаванне ўсходне-візантыйскай традыцыі. 3 пачатку існавання Уніяцкая Царква сустрэла моцнае супраціўленне з боку духавенства і свецкіх людзей, пераважна мяшчан (у канцы XVI — пач. XVII ст. іх узначальваў князь [[Канстанцін Астрожскі, малодшы|Канстанцін Астрожскі]]), чыя апазіцыйнасць праяўлялася ў розных формах — ад пратэстаў, соймавых дэбатаў, антыуніяцкай палемікі, дзейнасці праваслаўных брацтваў да рознага роду выступленняў аж да паўстанняў: [[Магілёўскае паўстанне 1618|Магілёўскае паўстанне (1618)]], [[Віцебскае паўстанне]] (1623).
|