Аляксандр Дуглас-Х’юм

Аляксандр (Алек) Дуглас-Х’юм (англ.: Alexander Frederick Douglas-Home, 1903 — 1995) — 67-ы прэм’ер-міністр Вялікабрытаніі. Належаў да Кансерватыўнай партыі.

Аляксандр Дуглас-Х’юм
англ.: Alec Douglas-Home
прэм’ер-міністр Вялікабрытаніі 19 кастрычніка 1963 — 16 кастрычніка 1964
Папярэднік	Гаральд Макмілан
Пераемнік	Гаральд Уільсан
лідар апазіцыі Вялікабрытаніі[d] 16 кастрычніка 1964 — 28 ліпеня 1965
Папярэднік	Гаральд Уільсан
Пераемнік	Эдвард Хіт
лідар Кансерватыўнай партыі[d] 18 кастрычніка 1963 — 28 ліпеня 1965
Папярэднік	Гаральд Макмілан
Пераемнік	Эдвард Хіт
Міністр замежных спраў Вялікабрытаніі 20 чэрвеня 1970 — 4 сакавіка 1974
Папярэднік	Michael Stewart, Baron Stewart of Fulham[d]
Пераемнік	Джэймс Калаган
лорд-старшыня Савета[d] 14 кастрычніка 1959 — 27 ліпеня 1960
Папярэднік	Quintin Hogg, Baron Hailsham of St Marylebone[d]
лідар Палаты лордаў[d] 29 сакавіка 1957 — 27 ліпеня 1960
Папярэднік	Robert Gascoyne-Cecil, 5th Marquess of Salisbury[d]
Пераемнік	Quintin Hogg, Baron Hailsham of St Marylebone[d]
Міністр па справах Садружнасці[d] 7 красавіка 1955 — 27 ліпеня 1960
Папярэднік	Philip Cunliffe-Lister, 1st Earl of Swinton[d]
Пераемнік	Duncan Sandys[d]
член Тайнага савета Вялікабрытаніі[d] з 1951
дэпутат 46-га парламента Вялікабрытаніі[d] 28 лютага 1974 — 20 верасня 1974
дэпутат 45-га парламента Вялікабрытаніі[d] 18 чэрвеня 1970 — 8 лютага 1974
member of the 44th Parliament of the United Kingdom[d] 31 сакавіка 1966 — 29 мая 1970
member of the 43rd Parliament of the United Kingdom[d] 15 кастрычніка 1964 — 10 сакавіка 1966
дэпутат 42-га парламента Вялікабрытаніі[d] 7 лістапада 1963 — 25 верасня 1964
дэпутат 39-га парламента Вялікабрытаніі[d] 23 лютага 1950 — 11 ліпеня 1951
дэпутат 37-га парламента Вялікабрытаніі[d] 14 лістапада 1935 — 15 чэрвеня 1945
дэпутат 36-га парламента Вялікабрытаніі[d] 27 кастрычніка 1931 — 25 кастрычніка 1935
прадстаўнік у Парламенцкай асамблеі Савета Еўропы[d] 24 студзеня 1966 — 1 студзеня 1969
член Палаты лордаў[d] 11 ліпеня 1951 — 9 кастрычніка 1995
ценявы міністр замежных спраў Вялікабрытаніі[d] 13 красавіка 1966 — 18 чэрвеня 1970
Папярэднік	Christopher Soames[d]
Пераемнік	Denis Healey[d]
Міністр замежных спраў Вялікабрытаніі 27 ліпеня 1960 — 18 кастрычніка 1963
Папярэднік	Селвін Лойд[d]
Пераемнік	Рычард Осцін Батлер[d]
Нараджэнне	2 ліпеня 1903(1903-07-02)[…] Мейфэр, Вэстмінстэр, графства Вялікі Лондан, Вялікі Лондан, Англія, Злучанае каралеўства Вялікабрытаніі і Ірландыі
Смерць	9 кастрычніка 1995(1995-10-09)[…] (92 гады) The Hirsel[d], Скотыш-Бордэрс[d], Шатландыя, Вялікабрытанія
Бацька	Charles Douglas-Home, 13th Earl of Home[d]
Маці	Lillian Lambton[d]
Жонка	Elizabeth Douglas-Home, Baroness Home of the Hirsel[d]
Дзеці	Diana Douglas-Home[d], David Douglas-Home, 15th Earl of Home[d], Caroline Douglas-Home[d] і Meriel Douglas-Home[d]
Партыя	Кансерватыўная партыя Unionist Party[d] (1965)
Член у	Парламенцкая асамблея Савета Еўропы
Адукацыя	Крайст-Чорч[d] Ітанскі каледж
Род войскаў	Army Reserve[d]
Узнагароды
Медыяфайлы на Вікісховішчы

Біяграфія

Скончыў Ітанскую школу і каледж Крайст-Чорч Оксфардскага ўніверсітэта (1925). У маладосці прафесійны гулец у крыкет, выступаў за зборную. У 1934 годзе абраны ўпершыню ў Палату абшчын, засядаў там з перапынкамі да 1951 года, заўсёды як кансерватар. У 1960—1963 і 1970—1974 — міністр замежных спраў Вялікабрытаніі.

Х’юм быў першым прэм’ер-міністрам Вялікабрытаніі, які нарадзіўся ў XX стагоддзі і апошнім членам Палаты лордаў, прызначаным на пасаду прэм’ера з гэтай палаты. Таксама быў апошнім прэм’ер-міністрам, кандыдатуру якога абраў асабіста манарх (каралева Лізавета II). У 1965 годзе Дуглас-Х’юм у якасці лідара апазіцыі правёў рэформу, у выніку якой была ўпарадкавана працэдура абрання лідара Кансерватыўнай партыі. З тых часоў брытанскі манарх фактычна страціў магчымасць уплываць на прызначэнне прэм’ер-міністра. Стаўшы прэм’ерам, Дуглас-Х’юм адмовіўся ад свайго пэрскага тытула 14-га графа Х’юм, які насіў пасля смерці бацькі ў 1951 годзе, быў пераабраны ў Палату абшчын як дэпутат (адзіны такі выпадак за ўсю гісторыю парламента).

З 1974 года Дуглас-Х’юм вярнуўся ў Палату лордаў, але ўжо як пажыццёвы пэр з тытулам барона Херсела. Пасля смерці яго сын Дэвід стаў спадчынным пэрам (15-м графам Х’юм) і сам заняў месца ў Палаце лордаў, якое захаваў і пасля парламенцкай рэформы.