Вэрхне Сынявыднэ

Верхняе Сінявіднае ці Вэрхне Сынявыднэ (укр.: Верхнє Синьовидне) — пасёлак у Сколіўскім раёне Львоўскай вобласці Украіны.

Пасёлак гарадскога тыпу Вэрхне Сынявыднэ укр.: Верхнє Синьовидне Траса Кіеў-Чоп у Верхнім Сінявідным Краіна Украіна Вобласць Львоўская вобласць Раён Стрыйскі раён[d] Каардынаты 49°05′57″ пн. ш. 23°35′00″ у. д. Першая згадка 1240 ПГТ з 1957 Плошча 36,2 км² Вышыня цэнтра 380 м Насельніцтва 3500 чалавек (2017) Часавы пояс UTC+2, летам UTC+3 Тэлефонны код +380 3251 Паштовы індэкс 82614 КААТУУ 4624555300 Вэрхне Сынявыднэ на карце Украіны ±

Медыяфайлы на Вікісховішчы

Геаграфія

Пасёлак размешчаны за 2 км ад аднайменнай чыгуначнай станцыі, у шырокай горнай даліне (Верхнесінявідская катлавіна), пры падножжы Сколеўскіх Бяскідаў, каля ракі Опір, якая ўпадае тут ў раку Стрый. Над далінай ракі Стрый узвышаецца гара Парашка — самая высокая ў Львоўскай вобласці. За мястэчкам віднеецца круты бераг ракі са скаламі чырвонага колеру. Легенда распавядае, што на гэтым месцы падчас бою быў паранены Алекса Доўбуш і яго кроў заліла бераг.

Гісторыя

Гэта адно з найстарэйшых паселішчаў Сколіўскага раёна, упершыню згадваецца ў Галіцка-Валынскім летапісе пад 1240 годам. У летапісах Верхняе Сінявіднае вядома пад назвай «Сыняводско». Раней тут было гарадзішча і стары манастыр, сляды якога яшчэ захаваліся і сёння. У гэтым манастыры ў 1240 г. спыняўся князь Данііл Галіцкі. У мястэчку часта бывалі М. Шашкевіч, Я. Галавацкага, І. Франко і інш. У 1885 праз мястэчка прайшла чыгунка Львоў — Мукачава. У 1906 г. пабудаваны дрэваапрацоўчы завод, прадукцыя якога вывозілася за межы Украіны.

Сучаснасць

Цяпер у мястэчку развіваецца зялёны турызм. Гасцей і адпачываючых прымаюць база адпачынку «Агеньчык» і гатэль «Сланечнік».

На працягу 2000-х гадоў ў мястэчку скончылася газіфікацыя, асветлены цэнтральныя вуліцы, адрамантаваны бальніца, народны дом. У мястэчку функцыянуюць участковая бальніца, сярэдняя школа, дзіцячы садок, а таксама пасялковая харавая капэла «Сынягора». Працуюць дрэваапрацоўчыя прадпрыемствы.

Захаваліся рэшткі славянскага гарадзішча VIII—IX стагоддзяў. Маюцца рэшткі абарончых збудаванняў перыяду сярэднявечча: гарадзішча, на паўночна-ўсходняй ускраіне — на хрыбце, які аддзяляе мястэчка ад вёскі Межыброды, а таксама іншае ўмацаванне — за тунэлем ў напрамку сяла Труханава. Мясцовасць пад назвай Манастырышча на «Залатой гары» (цяпер тут могілкі з царквой). Месца размяшчэння летапіснага манастыра св. Багародзіцы (1240 г.).