Вялікая Сельджукская імперыя

Вялікая Сельджукская імперыя
	Гістарычная дзяржава
Вялікая Сельджукская імперыя
	перс.: دولت سلجوقیان
Герб	Сцяг
	; Вялікая Сельджукская імперыя ў час свайго росквіту (1092) пасля смерці Маліка Шаха I
1037 — 1194 ;
Сталіца	Нішапур (1037–1043); Рэй (1043–1051); Ісфахан (1051–1118); Хамадан, Заходняя сталіца (1118–1194); Мерв, Усходняя сталіца (1118–1153)
Мова(ы)	персідская
Афіцыйная мова	персідская, арабская і Proto-Oghuz[d]
Рэлігія	суніты і іслам
Грашовая адзінка	Дынар
Плошча	3 900 000 км² (1080)[…];
Форма кіравання	Манархія
Султан
• 1037–1063	Тагрул-бек (першы)
• 1174 – 1194	Тагрул III (апошні)
Гісторыя
• 1037	Тагрул-бек стварыў дзяржаўную сістэму
• 1194	Заваявана дзяржавай харэзмшахаў
	Медыяфайлы на Вікісховішчы

Вялікая Сельджукская імперыя — сярэдневяковая цюрка-персідская імперыя, якая з’явілася пасля аб’яднання плямёнаў канлаў і агузаў. Сельджукская імперыя займала вялікую плошчу ад Гіндукуша да Усходняй Анатоліі і ад Цэнтральнай Азіі да Персідскага заліва. З сваіх родных зямель у раёне Аральскага мора Сельджукі прасунуліся далей у Харасан і ў мацерыковую частку Персіі, пасля чаго заваявалі Усходнюю Анатолію.