Відэатэлефон

Відэатэлефон — від сувязі, пры якім абаненты не толькі чуюць, але і бачаць адзін аднаго, могуць дэманстраваць малюнкі, фатаграфіі, тэкст.

Гісторыя

Пачатак распрацовак відэатэлефонаў прыпадае на 30-я гады 20 стагоддзя. У розных краінах выпрабоўваліся сістэмы відэатэлефона з рознымі параметрамі. 1 сакавіка 1936 года ў Германіі быў пушчаны ў эксплуатацыю відэатэлефон паміж Берлінам і Лейпцыгам, пазней да іх былі далучаны Нюрнберг (1937) і Мюнхен (1938). Выява перадавалася па шырокапалосным кабелі і займала паласу частот 500 кГц.

Складовыя часткі

Відэатэлефон ўяўляе сабой прыладу з дысплеем, клавішамі набору нумара і тэлефоннай трубкай (можа адсутнічаць).

Для відэатэлефаніі ўжываюцца некалькі стандартных пратаколаў і рэкамендацый:

• SIP
• H.320 - па сетцы ISDN
• H.323 - па сетцы IP
• H.324 - па аналагавых тэлефонных лініях
• 3G-324M - мабільныя сеткі
• SCCP - пратакол Cisco Call Manager
• IAX

Адметныя асаблівасці відэатэлефаніі:

• стабільная праца (ўласная АС)
• цалкам замяняе звычайны IP-тэлефон
• цалкам замяняе традыцыйны аналагавы тэлефон (пры падтрымцы падключэння да гарадской тэлефоннай станцыі або офіснай АТС)
• не патрабуе ПК
• Аўдыё і відэа ўваходы / выхады дазваляюць падключыць да відэатэлефаніі знешні манітор і тэлефонную гарнітуру.