Відэатэлефон

Відэатэлефо́н — від сувязі, пры якім абаненты не толькі чуюць, але і бачаць адзін аднаго, могуць дэманстраваць малюнкі, фатаграфіі, тэкст.

Гісторыя

Пачатак распрацовак відэатэлефонаў прыпадае на 1930-я гады. У розных краінах выпрабоўваліся сістэмы відэатэлефона з рознымі параметрамі. 1 сакавіка 1936 года ў Германіі быў пушчаны ў эксплуатацыю відэатэлефон паміж Берлінам і Лейпцыгам, пазней да іх былі далучаны Нюрнберг (1937) і Мюнхен (1938). Выява перадавалася па шырокапалосным кабелі і займала паласу частот 500 кГц.

Складовыя часткі

Відэатэлефон уяўляе сабой прыладу з дысплеем, клавішамі набору нумара і тэлефоннай трубкай (можа адсутнічаць).

Для відэатэлефаніі ўжываюцца некалькі стандартных пратаколаў і рэкамендацый:

• SIP;
• H.320 — па сетцы ISDN;
• H.323 — па сетцы IP;
• H.324 — па аналагавых тэлефонных лініях;
• 3G-324M — мабільныя сеткі;
• SCCP — пратакол Cisco Call Manager;
• IAX.

Адметныя асаблівасці відэатэлефаніі:

• стабільная праца (уласная АС);
• цалкам замяняе звычайны IP-тэлефон;
• цалкам замяняе традыцыйны аналагавы тэлефон (пры падтрымцы падключэння да гарадской тэлефоннай станцыі або офіснай АТС);
• не патрабуе ПК;
• аўдыё- і відэа- ўваходы / выхады дазваляюць падключыць да відэатэлефаніі знешні манітор і тэлефонную гарнітуру.

Літаратура

• Відэатэлефон // Беларуская энцыклапедыя: У 18 т. Т. 4: Варанецкі — Гальфстрым / Рэдкал.: Г. П. Пашкоў і інш. — Мн. : БелЭн, 1997. — Т. 4. — С. 143. — 10 000 экз. — ISBN 985-11-0035-8. — ISBN 985-11-0090-0 (т. 4).