Касмічная скорасць

найменшая скорасць, з якой цела, рухаючыся з паверхні астранамічнага аб'екта, зможа пакінуць нейкую сферу прыцягнення

Касмі́чная ско́расць[1][2] (першая 1, другая 2, трэцяя 3 і чацвёртая 4), ці касмі́чная ху́ткасць — гэта найменшая скорасць, пры якой якое-небудзь цела, свабодна рухаючыся з паверхні нябеснага цела, зможа:

  • 1 (кругавая скорасць) — стаць спадарожнікам нябеснага цела (гэта значыць круціцца па кругавой арбіце вакол НЦ на нулявой або вельмі малой вышыні адносна паверхні);
  • 2 (парабалічная скорасць) — пераадолець гравітацыйнае прыцягненне нябеснага цела і адысці на бесканечную адлегласць;
  • 3 — пакінуць зорную сістэму, пераадолеўшы прыцягненне зоркі;
  • 4 — пакінуць галактыку.

Другая касмічная скорасць у разы большая за першую.

Першая і другая касмічныя скорасці для розных аб'ектаў

правіць
Нябеснае цела Маса (у адносінах да масы Зямлі) v1, км/с v2, км/с
Месяц 0,0123 1,680 2,375
Меркурый 0,055 3,05 4,3
Марс 0,108 3,546 5,0
Венера 0,82 7,356 10,22
Зямля 1 7,91 11,2
Уран 14,5 15,6 22,0
Нептун 17,5 24,0
Сатурн 95,3 36,0
Юпітэр 318,3 61,0
Сонца 333 000 437 617,7
Сірыус В 325 675 10 000
Нейтронная зорка 666 000 200 000
Кваркавая зорка 832 500 300 000
Чорная дзірка 832 500 — 5,6×1015 немагчыма

Гл. таксама

правіць

Зноскі

правіць
  1. Вучэбныя праграмы: Фізіка VI—XI класы. Астраномія XI клас. — Мн.: Нацыянальны інстытут адукацыі, 2012.
  2. Касмічная скорасць // Беларуская энцыклапедыя т. 8, с. 149.

Літаратура

правіць