Людвік Тэадор Нарбут (31 жніўня 1832, в. Шаўры, Лідскі павет — 4 мая 1863) — ваенны, адзін з кіраўнікоў паўстання 1863—1864 гадоў у Беларусі і Літве.

Людвік Нарбут
Трубы
Трубы
Дата нараджэння 26 жніўня 1832(1832-08-26)[1]
Месца нараджэння
Дата смерці 5 мая 1863(1863-05-05)[2] (30 гадоў)
Месца смерці
Бацька Тэадор Нарбут
Маці Крысціна з Садоўскіх[d]
Альма-матар
Грамадзянства
Бітвы/войны
Лагатып Вікісховішча Медыяфайлы на Вікісховішчы

Біяграфія правіць

 
мастак Міхал Эльвіра Андрыёлі. Смерць Людвіка Нарбута ў Дубічах. 1864-65. Літаграфія. Нацыянальны музей Літвы.

З роду Нарбутаў, сын Тэадора Нарбута, архітэктара, інжынера і вядомага гісторыка. Вучыўся ў Лідскім павятовым вучылішчы, потым у Віленскай гімназіі, дзе ў канцы 1850 года быў арыштаваны за спробу стварыць «таварыства патрыётаў з мэтай зрабіць паўстанне». У сакавіку 1851 года публічна пакараны розгамі і аддадзены ў салдаты.

Служыў на Каўказе, атрымаў афіцэрскае званне расійскай арміі. З 1859 года ў адстаўцы. Вярнуўся на радзіму ў пачатку красавіка 1860 года. Жыў у бацькі, вёў гаспадарку. Калі ажаніўся, пасяліўся ў маёнтку Сербянішкі, паблізу Шаўроў.

Падчас падрыхтоўкі паўстання прыхільнік партыі «чырвоных», звязаўся з Кастусём Каліноўскім, бываў на канспіратыўных сходах. У падпольнай арганізацыі выконваў абавязкі акруговага арганізатара. Адным з першых арганізаваў партызанскі атрад на Беларусі, з якім 3 месяцы (люты—красавік 1863) паспяхова вёў барацьбу супраць расійскіх войскаў. 13 лютага 1863 года загадам Віленскага рэвалюцыйнага камітэта быў прызначаны ваенным начальнікам Лідскага павета. Ад паўстанцкіх улад меў званне палкоўніка. Загінуў у баі пад Дубічамі.

Зноскі

  1. Ludwik Narbutt // Internetowy Polski Słownik Biograficzny
  2. Deutsche Nationalbibliothek Агульны нарматыўны кантроль — 2012—2016. Праверана 15 кастрычніка 2015.

Літаратура правіць

Спасылкі правіць