Максімільен Рабесп’ер

Максімільен Рабесп'ер (фр.: Maximilien François Marie Isidore de Robespierre, Максімільен Франсуа Мары Ізідор дэ Рабесп'ер ; 6 мая 1758, Арас — 28 ліпеня 1794, або 10 тэрмідора II года Рэспублікі, Парыж) — вядомы сучаснікам як непадкупны (фр. L'Incorruptible) або Шалёная гіена (у сваіх ворагаў) — адзін з лідараў Вялікай Французскай рэвалюцыі, кіраўнік, магчыма, самага радыкальнага рэвалюцыйнага руху — якабінцаў.

Максімільен Рабесп'ер
фр.: Maximilien de Robespierre (Español)
Род дзейнасці	палітык, адвакат, журналіст, рэвалюцыянер
Дата нараджэння	6 мая 1758(1758-05-06)
Месца нараджэння	Арас, дэпартамент Па-дэ-Кале, рэгіён Нор — Па-дэ-Кале, Францыя
Дата смерці	28 ліпеня 1794(1794-07-28) (36 гадоў)
Месца смерці	Парыж, Першая французская рэспубліка, Францыя
Месца пахавання	Errancis Cemetery[d] Катакомбы Парыжа
Грамадзянства	Францыя
Веравызнанне	Дэізм
Бацька	Франсуа Рабесп'ер[d]
Альма-матар	Ліцэй Людовіка Вялікага[d] (1781)
Партыя	якабінцы
Узнагароды і прэміі	Канкур жэнераль[d]
Аўтограф
Медыяфайлы на Вікісховішчы
Творы ў Вікікрыніцах

Вучыўся ў Калежы Людовіка Вялікага ў Парыжы, скончыў юрыдычны факультэт Сарбоны (1780). 3 1781 адвакат у Арасе. 3 1783 член Араскай акадэміі навук і мастацтваў, з 1788 яе прэзідэнт. У 1789 дэпутат Генеральных штатаў ад трэцяга саслоўя. Актыўна ўдзельнічаў у іх працы і ў дзейнасці створанага на іх аснове Нацыянальнага сходу, з ліпеня 1790 яго сакратар. Абараняў інтарэсы шырокіх народных мас, насуперак ліберальнай большасці сходу, выступаў супраць замацаваных канстытуцыяй 1791 каралеўскага права вета, падзелу грамадзян на актыўных і пасіўных, маёмаснага цэнзу на выбарах, захавання рабства ў калоніях і г.д. У 1791—92 працаваў у секцыях камуны Парыжа, выдаваў штотыднёвік «Défenseur de la constitution» («Абаронца канстытуцыі»), на старонках якога выказваў свае погляды. Меў падтрымку шэрагу дэмакратычных арганізацый: Якабінскага клуба, Клуба кардэльераў, палітычных клубаў Марселя, Версаля, Тулона і іншых гарадоў. Асуджаў агітацыю жырандыстаў за рэвалюцыйную вайну супраць феадальна-абсалютысцскіх манархій Еўропы. Пасля пачатку вайны Францыі з Аўстрыяй і Прусіяй (красавік 1792) агітаваў за рэвалюцыйныя метады вядзення вайны. Максімільен Рабесп'ер не прыняў непасрэднага ўдзелу ў паўстанні 10.8.1792, якое скінула караля, але на наступны дзень быў абраны членам камуны Парыжа. У верасні 1792 абраны дэпутатам ад Парыжа ў Нацыянальны Канвент, дзе стаў адным з найбольш уплывовых дзеячаў якабінцаў. Узначаліў барацьбу супраць панавання жырандыстаў, быў сярод рашучых прыхільнікаў смяротнага пакарання караля Людовіка XVI. Як і Жан-Поль Марат, быў адным з палітычных кіраўнікоў народнага выступлення 31.5— 2.6.1793, якое скончылася арыштам дэпутатаў-жырандыстаў і пераходам улады да якабінцаў. Рабесп'ер — адзін з ініцыятараў рэвалюцыйнай палітыкі якабінскага ўрада (аграрнае заканадаўства, якое ліквідавала феадальнае землеўладанне, прыняцце радыкальнай канстытуцыі 1793 і інш.). 27.7.1793 Максімільен Рабесп'ер абраны членам Камітэта грамадзянскага выратавання (КГВ), фактычна кіраваў ім. Пры Рабесп'еры КГВ ператварыўся ў галоўны орган рэвалюцыйнай дыктатуры, якая змяніла канстытуцыйнае кіраванне (Якабінская дыктатура). Канцэнтрацыя ўлады і ўсіх сіл спрыяла перамозе да лета 1794 над унутранай і знешняй контррэвалюцыяй.

У гэты час абвастрылася барацьба ў рэвалюцыйным кіраўніцтве. Пачаліся рэпрэсіі супраць былых паплечнікаў Рабесп'ера, не згодных з яго палітыкай — прыхільнікаў Жоржа Дантона, Ж. Р. Эбера і інш. Гэта прывяло да змовы ў Канвенце і Тэрмідарыянскага перавароту: 27 ліпеня 1794 г. (9-га тэрмідора) Максімільен Рабесп'ер быў зрынуты і на наступны дзень без суда разам з групай сваіх бліжэйшых паплечнікаў пакараны смерцю на гільяціне.