Мікалай Міхайлавіч Ваданосаў

Мікола Ваданосаў
Мікола Ваданосаў
Асабістыя звесткі
Імя пры нараджэнні	Мікалай Міхайлавіч Ваданосаў
Дата нараджэння	4 студзеня 1923
Месца нараджэння	Менск, Менскі павет, БССР, СССР;
Дата смерці	10 красавіка 2006 (83 гады)
Месца смерці	Ніўкі, Чарневіцкі сельсавет, Барысаўскі раён, Мінская вобласць, Беларусь;
Грамадзянства	Беларусь;
Прафесійная дзейнасць
Род дзейнасці	празаік
Узнагароды

Мікалай Міхайлавіч Ваданосаў (Мікола Ваданосаў) (4 студзеня 1923, г. Мінск — 10 красавіка 2006) — беларускі пісьменнік^[1].

Біяграфія

Нарадзіўся ў сям'і вайскоўца^[2]. Дзяцінства прайшло ў вёсцы Котава Барысаўскага раёна. У 1939 г. паступіў у Мінскі дарожна-механічны тэхнікум.

У Вялікую Айчынную вайну — радыст партызанскага злучэння на Маладэчаншчыне. Служыў у Савецкай Арміі, тройчы быў паранены. У 1946—1957 гг. — тэхнік на Беларускім радыёцэнтры. Скончыў Вышэйшыя літаратурныя курсы ў Маскве (1959). З 1966 г. — рэдактар выдавецтва «Беларусь», у 1972—1982 гг. — рэдактар выдавецтва «Мастацкая літаратура»^[1]. Сябра СП СССР з 1954 года^[3].

Пасля выхаду на пенсію ў 1983 пераехаў у в. Ніўкі Чарневіцкага сельсавета Барысаўскага раёна^[2].

Творчасць

Друкуецца з 1948 года.

Аўтар 29 кніг прозы (дзіцячай і дарослай), некалькіх зборнікаў паэзіі і гумару. Напісаў 8 сцэнарыяў для дакументальнага кіно^[2].

Пісаў пераважна для дзяцей (зборнікі апавяданняў «Першае знаёмства», 1954; «Аднагодкі», 1959; «Рачны госць», 1961; аповесці «Пабярэжцы», 1960; «Апошні вадзянік», 1964; «Хатабыч-малодшы», 1965; «Выпадак на Студзёнцы», 1967; «Двайная памылка», 1969; «Жыць, каб змагацца. Цімохава таямніца», 1978)^[1].

У творах для дарослых (аповесці «У Баркоўскай пушчы», 1956; «Пераломнае лета», 1961; «Сыны адной маці», 1968; «Пад чужым паролем», 1971, і іншыя) узнаўляе падзеі партызанскай барацьбы, распрацоўвае маральна-этычныя тэмы^[1].

Напісаў зборнікі гумарыстычных апавяданняў «Прынцыповы аратар» (1966), «Сам сябе падвёў» (1973), «Левыя ногі» (1983). У 1983 г. выйшлі Выбраныя творы ў 2 тамах^[3].

Узнагароды

Узнагароджаны ордэнамі Чырвонай Зоркі, Айчыннай вайны II ступені і медалямі^[3].

Заслужаны работнік культуры Беларускай ССР (1982)^[3].

Зноскі

↑ ^а ^б ^в ^г Водоносов Микола // Биографический справочник. — Мн.: «Белорусская советская энциклопедия» имени Петруся Бровки, 1982. — Т. 5. — С. 118. — 737 с.
↑ ^а ^б ^в Ваданосаў Мікалай Міхайлавіч(недаступная спасылка) (руск.)
↑ ^а ^б ^в ^г Ваданосаў Мікола

Спасылкі

Ваданосаў Мікола (Мікалай Міхайлавіч) на сайце анлайн-энцыклапедыі «Беларусь у асобах і падзеях»

[БС-1] а ^б ^в ^г Водоносов Микола // Биографический справочник. — Мн.: «Белорусская советская энциклопедия» имени Петруся Бровки, 1982. — Т. 5. — С. 118. — 737 с.

[ВММ-2] а ^б ^в Ваданосаў Мікалай Міхайлавіч(недаступная спасылка) (руск.)

[ВМ-3] а ^б ^в ^г Ваданосаў Мікола

[1]

[2]

[3]