Пахаванне

Пахава́нне — спосаб хаваць нябожчыка.

З мусцьерскага часу (палеаліт) вядомы пахаванні ў пячорах і іншых жытлах, пазней у вадзе, на дрэвах і інш. Пры пераходзе да бронзавага веку ўзніклі абрады трупаспалення, трупапалажэння, потым муміфікацыі. Часта ў магілу клалі ежу, прылады працы, зброю, упрыгожанні. З усталяваннем маёмасных адносін у некаторых народаў з нябожчыкам клалі забітых жонак, рабоў, жывёлу. Рабілі дальмены, скляпы, будавалі піраміды, маўзалеі, калумбарыі, храмы, пахавальні.

Беларусь

На Беларусі вядомы курганныя і бескурганныя могільнікі. У раннім жалезным веку на поўдні шмат пахаванняў у урнах. З канца X — пачатку XI ст. ўсталявалася хрысціянскае пахаванне ў зямлі ў дашчанай дамавіне, з царкоўным адпяваннем, якое суправаджалася галашэннямі, памінкамі. Для пахаванняў адводзяцца спецыяльныя месцы — могілкі, на магілах ставяць помнікі. Пашыранай з’явай перыяду Вялікай Айчыннай вайны сталі брацкія магілы: пахаванне ў адным доле да некалькіх соцень воінаў, жыхароў, якія загінулі ў баях, ад рук нямецкіх захопнікаў. У наш час хаваюць пераважна ў зямлі або крэміруюць.

Літаратура

• Беларуская энцыклапедыя: У 18 т. Т. 12: Палікрат — Праметэй / Рэдкал.: Г. П. Пашкоў і інш. — Мн. : БелЭн, 2001. — Т. 12. — 576 с. — 10 000 экз. — ISBN 985-11-0035-8. — ISBN 985-11-0198-2 (т. 12).

Спасылкі

• На Вікісховішчы ёсць медыяфайлы па тэме Пахаванне