Пячора Акладнікава
Пячора Акладнікава (Пячора ім. А. П. Акладнікава, Сібірачыхінская) — археалагічны помнік у Расіі, у гарах Алтая паўднёвай Сібіры[1]. Названая ў гонар савецкага археолага Аляксея Паўлавіча Акладнікава. Парэшткі, знойдзеныя ў пячоры, сталі доказам таго, што неандэртальцы жылі і ў Сібіры, на 2 тыс. км на ўсход далей, чым лічылася раней.
| Вялікая Сібірачыхінская пячора | |
|---|---|
| Большая Сибирячихинская пещера | |
 | |
| Каардынаты: 51°44′ пн. ш. 84°02′ у. д.HGЯO | |
| Размяшчэнне | Расія, Алтайскі край |
  Вялікая Сібірачыхінская пячора |
|
Месцазнаходжанне правіць
Пячора размешчана на паўднёва-заходняй ускраіне вёскі Сібірачыха Саланешненскага раёна Алтайскага краю, на левым беразе ракі Сібірка (прыток Ануя)[2].
Уваход у пячору размешчаны з паўднёвага боку і знаходзіцца на 14-м вышэй сучаснага ўзроўню ракі. Пячора складаецца з комплексу узаемазвязаных паражнін, скалаў, якія навісаюць, пячор і пяці галерэй.
На фатаграфіі прадстаўлена пячора Вялікая.
Вынікі даследаванняў правіць
З 7 вылучаных у пячоры літаграфічных слаёў, 5 ўтрымлівалі каменныя вырабы сярэднепалеалітычнага віду, датаваныя радыёвугляроднымм метадам у храналагічным дыяпазоне ад 33,5 да 44,8 тыс. гадоў. У складзе калекцыі каменных вырабаў пераважаюць скрэблы розных тыпаў. У плейстацэнавых адкладах выяўленыя рэшткі выкапняў гамініідаў.
З тых часоў, як у 1938 годзе ў гарах Узбекістана, у пячоры Тэшык-Таш, быў знойдзены шкілет васьмі-дзесяцігадовага дзіцяці неандэртальца, гэтая пячора лічылася самым усходнім месцам з знойдзенымі неандертальскими косткамі. У 2007 годзе Свантэ Пяэба з групай даследчыкаў з Інстытута эвалюцыйнай антрапалогіі імя Макса Планка ў Лейпцыгу вывучылі ДНК з левай сцегнавай косткі неандэртальца з пячоры Тэшык-Таш, двух костак, падлетка, які жыў 30-38 тысяч гадоў таму, і дарослага, які жыў каля 24 тысяч гадоў назад, з пячоры Акладнікава. У косткі дарослага чалавека з пячоры Акладнікава неандертальская ДНК не была выяўленая, а дадзеныя астатніх узораў параўналі з раней расшыфраванымі геномам 13 еўрапейскіх неандэртальцаў. Было выяўлена падабенства мітахандрыяльнай ДНК сібірскіх і еўрапейскіх неандэртальцаў. Такім чынам, пячора Акладнікава стала самым усходнім з вядомых месцаў пражывання неандэртальцаў[3]. Акладнікаўскі неандэрталец апынуўся бліжэй да еўрапейскіх неандэртальцам, чым мязмайскі[4]. Для узораў з пячоры Акладнікава былі атрыманы радыёвугляродныя даты 24 260 ± 180 л. н., 29 990 ± 500 л. н., 34 860 ± 360 л. н. і 37 800 ± 450 л. н. Значныя разыходжанні ў выніках паказваюць на метадычныя праблемы падрыхтоўкі пробаў, да таго ж не былі праведзены даследаванні, якія ацэньваюць уплыў карбанатаў пячорных вод[5].
Гл. таксама правіць
Зноскі
- ↑ Peter Neal Peregrine, Melvin Ember: Encyclopedia of Prehistory: Arctic and Subarctic. Springer Verlag, Dordrecht 2001, ISBN 0-306-46256-7
- ↑ Пещера Окладникова (Сибирячихинская)
- ↑ Александр Марков. Палеогенетические данные расширили ареал неандертальцев на 2000 км на восток
- ↑ Dienekes’ Anthropology Blog: mtDNA of Okladnikov Neandertal
- ↑ Добровольская М. В., Тиунов А. В. Неандертальцы пещеры Окладникова: среда обитания и особенности питания по данным изотопного анализа // Археология, этнография и антропология Евразии. — 2013. — № 1 (53), С. 78
Літаратура правіць
- Johannes Krause, Ludovic Orlando, David Serre, Bence Viola, Kay Prüfer, Michael P. Richards, Jean-Jacques Hublin, Catherine Hänni, Anatoly P. Derevianko, Svante Pääbo. Neanderthals in central Asia and Siberia. Nature, 449/18 Oktober 2007, S. 902-904.
- Thomas Bence Viola, Teschler-Nicola M., Schaefer K., Derewianko A. P., Seidler H. Postcranial remains from Okladnikov Cave, Siberia. American Journal of Physical Anthropology, Supplement 46 2008, С. 214-215.
- Кирюшин Ю. Ф., Шульга П. И. Солонешенский раён. Памятники археологии // Памятники истории и культуры юго-западных районов Алтайского края. — Барнаул, 1996. С. 185-186.